21 augustus 2022
We gingen naar bed en wachtten op het telefoontje dat we naar Athene konden.
De meiden vroegen of ik bij hen in bed kwam slapen.
Dat deed ik, maar ik gaf ook aan dat dit niet altijd kon.
Als we weer thuis zouden zijn dan moest ik wellicht ook zonder papa leren slapen.
Toen we in Athene eindelijk bij Paul mochten, wilden ze daar eigenlijk niet dat ik de meiden meenam, maar ik wilde ze erbij.
Bij hoge uitzondering werd dit toegestaan.
Ik wilde ze sowieso niet alleen laten, maar ik wilde ze ook bij alles betrekken.
Anders zouden ze hun papa misschien nooit meer zien.
Ik realiseerde me heel goed dat het niet leuk was wat ze gingen zien, ik vertelde hen wat ze zouden aantreffen,
dat papa daar zou liggen met allerlei slangetjes en dat hij nog slaapt.
Heftig, maar beter wel weten en zien, dan onwetend blijven, dat is een gat dat je nooit meer ingevuld krijgt.
De zuster vertelde dat ze hem wakker gingen maken.
Hij kon weer wakker worden, omdat hij goed reageerde op de vochtafdrijvers, wel wilden ze weten waar dit vocht vandaan kwam
en gingen daarom een scan maken.
De reden zou wel eens de groei van de tumor kunnen zijn, iets wat ik zelf ook al vermoedde.
De scan zei in elk geval dat er blijvend vocht zat dat er uit moest.
Ze zouden een drain gaan plaatsen om dat vocht er uit te tappen.
Dan kon hij daarna naar NL vervoerd worden.
We mochten nog even bij Paul, hij had zijn ogen open.
’s Avonds belde Paul me, vanuit het ziekenhuis
Hij was heel spraakzaam en alert.
We kletsten nog even.
Morgen zou hij geopereerd worden, “Dat moest dan maar.”
Hoe verwarrend was dit met de afgelopen dagen.
Daarna is hij nooit meer zo spraakzaam geweest 
We zijn uiteindelijk nog een week moeten blijven.
Een week waarin ook mijn schoonmoeder+schoonbroer zijn overgekomen,
waarin we ongelooflijk hebben gelachen, gehuild,
waarin we alles hebben kunnen zeggen wat we wilden zeggen,
waarin we nog zaken hebben kunnen regelen,
waarin de meiden nog extra vaak met hun papa hebben kunnen knuffelen en Paul enigszins berusting kreeg in het feit hóe ziek hij was.
En dat is waarom ik deze Horrorvakantie nooit had willen missen
Waren we in Nederland gebleven dan was dit evengoed gebeurd.
Maar dan hadden we Paul moeten laten gaan.
Nog een reden waarom ik deze vakantie niet had willen missen.
En als kers op de taart:
Een Griekse dokter gaat zijn kinderen nu ook overal meer bij betrekken, omdat hij gezien heeft hoe waardevol het voor mijn meiden was/is.
Ze zijn het daar alleen nog niet gewend.
Ik ben blij dat ik ook daar bij mijn standpunt bleef, anders hadden de meiden nu een open stuk in hun verhaal.
Deel 10 Slot
