19 mei 2022
Toen ik aan een DIY workshop mocht deelnemen koos ik direct deze pijlen uit. Ze waren nog blanco, maar ik wist precies wat ik ermee wilde; ik verfde ze goud met zwart, zodat ze nog lang in mijn interieur zouden passen. Ook over de tekst was ik snel uit:
“ꜰᴏʟʟᴏᴡ ʏᴏᴜʀ ᴏᴡɴ ᴅɪʀᴇᴄᴛɪᴏɴꜱ, 𝘢𝘯𝘥 𝘨𝘦𝘵 𝘭𝘰𝘴𝘵 .”
Als ik iets doe sinds Paul ziek werd, is het mijn eigen richtingen volgen en soms verdwaal ik zelfs, dat laat ik gebeuren ik zie wel hoe het pad loopt, waar het pad me brengt. Loopt het niet, dan neem ik gewoon een andere afslag. Geen stress! Natuurlijk moet dat wel binnen de structuur van het gezin passen, want er moet evengoed gewoon gewerkt worden, de kinderen moeten gewoon naar school en hun clubjes, dus ook wij werden opgeslokt door het drukke hectische dagelijkse leven. Uitspraken zoals: “We zijn nog meer naar elkaar toe gegroeid, we genieten van iedere dag en de kleine dingen, we doen alleen nog maar leuke dingen,” heb ik me nooit in kunnen vinden en ben ik het ook niet mee eens, want zoals ik zei, het dagelijkse leven draait gewoon door, dat kun je niet ‘on hold’ zetten omdat je partner ziek/dood is. En zoals je in mijn vorige post hebt kunnen lezen was dat zelfs niet mogelijk binnen de structuur van de dag die wij hadden. Maar ik voel wel aan wat de meiden en ik nodig hebben. Daar baseer ik mijn keuzes op en daar reageer ik op. 9 van de 10x pakt dat goed uit. Vaak weet ik op het moment zelf pas hoe ik het precies ga aanpakken en/of wat ik ga zeggen. Toch is dat evengoed doordacht en absoluut niet impulsief. Evengoed denk ik er van te voren over na.
En, niet geheel onbelangrijk, ik heb met Nynthe ook genoeg kunnen oefenen; Haar vele vragen over het leven sinds ze kan praten, alles willen weten, zich zorgen maken over zichzelf en vanalles en nog wat, de vele verhitte discussies die we al gevoerd hebben. Die vragen/opmerkingen waren echt niet van te voren aangekondigd kan ik je zeggen. Toch heb ik niet heel vaak met mijn mond vol tanden gestaan, terwijl het echt niet alleen maar standaard kindervragen/opmerkingen waren. Ik ben altijd eerlijk tegen haar en pak haar ook niet met fluwelen handschoentjes aan, ondanks dat ze zo gevoelig is, ik voel wanneer ze meer uitleg nodig heeft, de woorden komen dan vanzelf. Maar ik voel ook wanneer ik haar moet afkappen, om haar te beschermen in het doordraven van haar eigen gedachten. Ook hierin volg ik mijn eigen weg.
Van vriendinnen hoor ik vaak terug: “Jij blijft zo rustig, zo geduldig en je weet ook nog precies wat je moet zeggen, daar zou ik zelf nooit opgekomen zijn en ik weet ook niet of ik dat zou kunnen.”
Is het weten wat ik en de ander nodig hebben, vanwege mijn opleiding en werkervaring, of is het intuïtief aanvoelen wat we nodig hebben, door wat ik door de jaren heen heb meegemaakt? Wie zal het zeggen en dat maakt ook niet uit, het werkt.
𝙇𝙞𝙚𝙫𝙚 𝙨𝙩𝙚𝙧𝙠𝙚 𝙢𝙖𝙢𝙖, 𝙞𝙠 𝙜𝙪𝙣 𝙝𝙚𝙩 𝙟𝙤𝙪 𝙤𝙢 𝙟𝙚 𝙚𝙞𝙜𝙚𝙣 𝙧𝙞𝙘𝙝𝙩𝙞𝙣𝙜𝙚𝙣 𝙩𝙚 𝙫𝙤𝙡𝙜𝙚𝙣. 𝙋𝙧𝙤𝙗𝙚𝙚𝙧 𝙝𝙚𝙩 𝙚𝙚𝙣𝙨 𝙪𝙞𝙩 𝙚𝙣 𝙠𝙞𝙟𝙠 𝙝𝙤𝙚 𝙟𝙞𝙟 𝙚𝙣 𝙟𝙚 𝙠𝙞𝙣𝙙𝙚𝙧𝙚𝙣 𝙙𝙖𝙖𝙧𝙗𝙞𝙟 𝙜𝙚𝙙𝙞𝙟𝙚𝙣. 𝙅𝙚 𝙠𝙪𝙣𝙩 𝙖𝙡𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙚𝙚𝙣 𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧𝙚 𝙖𝙛𝙨𝙡𝙖𝙜 𝙣𝙚𝙢𝙚𝙣. 𝙕𝙤𝙪 𝙟𝙚 𝙝𝙞𝙚𝙧 𝙜𝙧𝙖𝙖𝙜 𝙬𝙖𝙩 𝙢𝙚𝙚𝙧 𝙗𝙚𝙜𝙚𝙡𝙚𝙞𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙞𝙣 𝙬𝙞𝙡𝙡𝙚𝙣, 𝙢𝙖𝙜 𝙟𝙚 𝙢𝙚 𝙖𝙡𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙚𝙚𝙣 𝙥𝙗 𝙨𝙩𝙪𝙧𝙚𝙣.
Liefs Bianca
P.S. Inmiddels hebben de pijlen al op verschillende plekken in huis gestaan en zijn ze ook mee naar België verhuisd, hebben ze hier ook al het hele huis al gezien. Toch is het steeds opnieuw weer een mooie reminder dat ik moet doen wat ik denk/voel dat goed is, want het werkt.
