22 augustus 2022
Na 3 weken Griekenland, waren we eindelijk thuis.
De dokter bevestigde de diagnose van zijn Griekse collega’s; explosieve groei van de tumor in beide hersenhelften.
Behandeling voor een menswaardige verlenging van het leven was er niet.
Paul mocht naar huis om daar comfortabel te sterven.
Hoe lang dit proces ging duren wisten we niet.
Met zijn moeder sprak ik af dat we alle zorg zoveel mogelijk zelf op ons zouden nemen.
Voor de kinderen zo weinig mogelijk vreemden in huis en hen zoveel mogelijk er bij betrekken.
“Op vrijdag kwam je naar huis.
De huisarts besprak met je dat je het weekend moest gebruiken om afscheid te nemen en dan zou je maandag beginnen met de morfine.
“Dat zien we maandag wel,” zei jij.
Jij die zo vasthield aan en genoot van het leven en je dochters.
Maar ook wel klaar was voor: “Eindelijk rust in mijn hoofd”
We nodigden iedereen uit die jou op vrijdagavond nog een laatste groet wilde brengen en lieten zeker de mensen komen die jij nog graag wilde zien.
’s Nachts was je moeder bij je.
Zo fijn dat jullie deze laatste bijzondere momenten samen mochten doen.
Toen ik zaterdag beneden kwam en “Goedemorgen,” zei,
opende je meteen je ogen bij het horen van mijn stem 
Praten en slikken ging niet meer.
De dokter kwam en zei nu de morfine te gaan starten i.p.v. maandag.
Hij zou je eerst slaapmedicatie geven, zodat je van het slikken geen last meer had.
Ik adviseerde de dokter dit ook tegen jou te zeggen,
zeker omdat je gisteren zo stellig was over maandag.
Je knikte en ik wist dat het goed was.
Ik nam de meiden bij me en vertelde dat je vandaag dood zou gaan.
De dokter zou papa in slaap brengen zodat hij de pijn van het slikken niet meer zou voelen.
Ze klommen bij je op bed, gaven je een kus en een knuffel voordat je voor de laatste keer in slaap zou vallen.
Ze wilden niet buiten spelen, ze bleven bij jou.
Ik zei voor een laatste keer dat ik van je houd.
Je moeder zei dat je het absoluut goed hebt gedaan en van je houdt.
En toen was het al gebeurd;
Tussen ons vieren, blies jij je laatste dappere, strijdlustige adem uit, morfine was niet meer nodig.”
Slot 2.0
