11 mei 2022
“Het leven is eindelijk goed zo,” dacht ik….
Na 25 jaren van turbulentie, waar ik zelf geen enkele invloed op had kunnen uitoefenen, kon mijn geluk niet op.
Inmiddels was ik 29 en getrouwd. Niet met de-eerste-de beste, maar wel met de eerste liefde van mijn leven. Verkering krijgen op je 17e, nog niet weten hoe dat eigenlijk allemaal moet, maar dan toch samen volwassen worden, samen alle eerste keren beleven, een huis kopen, trouwen en papa en mama worden van twee gezonde, mooie meisjes.
“Zo wil ik wel oud worden,” dacht ik gelukzalig. En waarom ook niet, ik had mijn portie toch wel al gehad? Want nadat ik als peuter mishandeld werd door mijn alcoholische vader, ik jeugdreuma heb gehad van mijn 3e tot mijn 6e jaar – waaronder 5 maanden in het ziekenhuis te hebben gelegen – mijn ouders gescheiden zijn, mijn moeder Melanoom huidkanker kreeg – en uiteindelijk na een ziekbed van 5 jaar overleed op mijn 15e – ik seksueel werd misbruikt door mijn autoritaire stiefvader, ik uit huis geplaatst werd in een internaat en op mijn 23e weer opnieuw een mega-opvlamming van mijn reuma kreeg – en letterlijk niets meer kon – ….
Vond ik op mijn 29e dat mijn leven eindelijk was zoals ik het wilde; normaal, heerlijk rustig, ik was gelukkig en trots. Trots, op wie ik was, op mijn leven, op mijn dochtertjes.
En ik dacht echt dat dat zo zou blijven, want ik had mijn portie toch wel al gehad.
Echter toen Yune, mijn jongste dochter, 10 weken oud was, ik zat nog in mijn verlof en gaf nog borstvoeding, sloeg het noodlot opnieuw toe:
Paul mijn man, de eerste liefde van mijn leven, de papa van mijn meisjes, kreeg te horen dat de klachten die hij had, werden veroorzaakt door een kwaadaardige hersentumor. Het kon dus allemaal toch nog erger, want na bijna 5 jaar alles gegeven te hebben, is Paul aan de gevolgen van zijn hersentumor overleden.
En toch kan ik nu, inmiddels 41 jaar, opnieuw zeggen, dat mijn leven goed is, dat ik trots ben, dat ik gelukkig ben en dat mijn meiden van bijna 12 en 14 dat ook zijn. Het gaat goed met ons.
Waardoor komt dit dan? Hoe dat zo gegaan is zal ik je vertellen in mijn volgende posts.
Ik zal je meenemen van het moment van diagnose tot nu. Dan zal ik je vertellen wat ik gedaan heb om nu echt te kunnen zeggen: “Het leven is te leuk, om het niet te leven.” Want dat lieve sterke mama, verdien jij ook!
𝙀𝙣 𝙬𝙞𝙡 𝙟𝙚 𝙣𝙪 𝙖𝙡 𝙢𝙚𝙚𝙧 𝙬𝙚𝙩𝙚𝙣 𝙞.𝙥.𝙫. 𝙩𝙚 𝙬𝙖𝙘𝙝𝙩𝙚𝙣 𝙩𝙤𝙩 𝙙𝙚 𝙫𝙤𝙡𝙜𝙚𝙣𝙙𝙚 𝙥𝙤𝙨𝙩𝙨, 𝙢𝙖𝙜 𝙟𝙚 𝙢𝙚 𝙖𝙡𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙚𝙚𝙣 𝙥𝙗 𝙨𝙩𝙪𝙧𝙚𝙣. 𝘿𝙖𝙣 𝙠𝙞𝙟𝙠𝙚𝙣 𝙬𝙚 𝙨𝙖𝙢𝙚𝙣 𝙤𝙛 𝙞𝙠 𝙬𝙖𝙩 𝙫𝙤𝙤𝙧 𝙟𝙤𝙪 𝙠𝙖𝙣 𝙗𝙚𝙩𝙚𝙠𝙚𝙣𝙚𝙣.
Liefs Bianca
