14 november 2022
En alweer een wijze les van deze professor. dr. Erik Scherder maar nu voor de kinderen tussen de 9 en 11 jaar. Deze kinderen begrijpen alweer iets meer…
Hoe komt het nu dat kinderen van deze leeftijd kunnen reageren als vechtersbaasjes op school, als reactie op verlies van hun ouders?
De professor legt het haarfijn uit in onderstaand filmpje
En heeft tegelijkertijd ook een advies voor de ouder hoe hier mee om te gaan.
En dat advies, is iets wat (preventief) bij mijn kinderen ook heb toegepast, nog steeds toepas en ook anderen adviseer:
Blijf praten over de ouder die er niet meer is!
Benoem zijn/haar leuke kanten, maar zeker ook zij/haar blunders.
“Over de doden niks dan goeds” zeggen ze wel eens, maar we hoeven ook geen heiligen van ze te maken.
Mijn jongste die papa nu al langer moet missen dan dat ze hem in haar leven heeft gehad, vraagt nog iedere dag bij het naar bed brengen naar een herinnering over papa.
Ik vertel echt niet iedere dag een nieuwe herinnering, gewoon lekker teren op wat ons te binnen schiet, over wat we samen hebben meegemaakt, maar ook in hoe hij was toen ik hem leerde kennen, dat hij een enorme rommelkont met koken was, hoe hij was als kind (dankjewel opa en oma)… Dat hij een boete heeft gekregen voor wildplassen tegen een kerk, in welke vakken dat hij goed was op school, mijn oudste dochter is er ook goed in, dus ze lijkt op papa
Maar ook als we door de dag heen iets meemaken wat ons aan hem doet denken, zelfs in ons nieuwe samengestelde gezin, bij 3 stiefbroers die de papa van de meisjes nooit hebben gekend.
Papa is dan wel niet meer lijfelijk onder ons, maar verdient zeker nog een plekje in ons gezin. Niet letterlijk, maar wel door over hem te blijven praten.
https://www.instagram.com/reel/Ck8uvqujaLu/?igshid=YmMyMTA2M2Y=
