Oftewel, doe zelf ook wat je anderen leert, adviseert…
6 maart 2023
Een maand geleden ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Nu ben ik niet iemand die meteen naar de dokter rent, zelfs niet na wat we met Paul allemaal hebben meegemaakt en doorstaan, na zijn diagnose hersentumor en uiteindelijk het overlijden hieraan. Eigenlijk voel ik altijd wel aan wanneer het menens is. Als ik dan nog twijfel of het wel nodig is, dan is het: “Beter een keer te veel, dan een keer te weinig naar de dokter.”
Maar dit kon ik niet negeren, hoe graag ik ook wilde. Ik moest dit opvolgen en in de gaten houden, het was namelijk niet zomaar een aanhoudend hoestje dat met een beetje geduld wel over zou gaan. Ik wist wel dat ik eerst mijn menstruatie moest afwachten en als het er dan nog zou zitten, dan moest ik naar de dokter. Ik kon dit een beetje naast me neer leggen, want behalve iedere ochtend en avond even te checken of ik het nog voelde, kon ik de dag zelf redelijk goed doorkomen en dacht ik er niet de hele dag aan. Met name omdat ik in mijn borsten altijd wel iets voel, daar zit altijd veel structuur in.
Helaas voelde ik het na mijn menstruatie nog steeds en wist dat ik nu wel een afspraak bij de huisarts moest maken. Mijn jongste dochter kreeg mee dat ik telefonisch een afspraak maakte en mijn oudste dochter moest op dat moment zelf bij de huisarts zijn. Indien ik het perse gewild had, dan had ik dit telefoontje kunnen plegen zonder de aanwezigheid van mijn jongste dochter en had ik een afspraak voor mij apart kunnen maken, in plaats van samen met mijn oudste dochter. Toch koos ik er voor om dit niet te doen.
En geloof me de verleiding was groot, want dan spreekt je moederhart: “Voor hetzelfde geld is het niets, heb ik ze voor niets ongerust gemaakt, dus vertel ze maar niets, dan zijn ze ook niet onnodig ongerust, als het niets is, hebben ze het tenminste nooit geweten. Na wat ze met hun papa hebben meegemaakt kan ik ze dit toch niet aandoen?”
Maar ik adviseer zelf wél aan iedereen die in een situatie terecht komt, dat te maken heeft met (aanstaand) verlies in wat voor een vorm dan ook, dat je altijd open en eerlijk moet zijn naar je kinderen en je omgeving, hoe groot of hoe klein ze ook zijn. Omdat ik weet, uit kennis en ervaring, hoe belangrijk dat dit is. Kinderen voelen namelijk echt wel aan of er iets met je aan de hand is en dat je iets verzwijgt. Juist op zo’n moment gaan ze zelf nadenken wat er aan de hand kan zijn en zich zelf een waarheid bedenken. Vaak erger dan werkelijkheid. En nog verdrietiger, ze zijn alleen met hun gedachten, ze kunnen ze met niemand delen.
Dus dat wat ik iedereen in deze situatie adviseer, adviseerde ik nu ook mezelf: Open en eerlijk zijn; Want mocht uit deze onderzoeken iets gaan komen, dan komt dat in elk geval niet uit de lucht vallen op een doordeweekse dag, als ik ze dat zomaar even na school out of the blue zou moeten vertellen. Of misschien is het niets en dan is de opluchting achteraf des te groter en dan kan dit hoofdstuk ook echt afgesloten worden.
Dat kan niet als er geen open kaart gespeeld is, want er is nooit een gesprek gestart, er zijn geen gedachten uitgewisseld. Maar dat er geen gesprek is geweest, betekent niet dat er niets is geweest, gevoel van spanning was er evengoed, maar omdat er geen kans is geweest om het er over te hebben, is er ook geen kans om het af te sluiten.
Dus toen mijn dochters vroegen: “Waarom moet jij naar de dokter?”, speelde ik open kaart: “Ik voel een knobbeltje in mijn borst en dat wil ik even laten checken door de huisarts en van hem bevestigd krijgen dat het hopelijk niets is.” De spanning op hun gezichten te lezen: “En als het wel iets is?” “Daar kunnen we nu nog niet op vooruitlopen, we gaan ons pas echt zorgen maken, als de dokter zegt dat het iets is, tot die tijd weten we nog niets en is er dus ook nog niets.”
Dit hielp me ook zelf, om het tijdelijk los te kunnen laten. Want er was nog niets. Noem het struisvogelpolitiek, ik noem het liever: LEVEN IN HET NU. Niemand neemt ons de tijd af dat we het leuk kunnen hebben met elkaar, in plaats van deze tijd verloren te laten gaan, door op de feiten vooruit te lopen, tijd die je niet meer terugkrijgt. Waarbij de kinderen evengoed wel op de hoogte zijn van wat er speelt en er dus ook gelegenheid is om het gesprek aan te gaan en in te gaan op vragen die ze hebben. Maar ik ze wel gerust kan stellen indien mogelijk, niet bagatelliseren, wel steeds eerlijk. Logischerwijs kwamen hier dan ook vragen en opmerkingen als: “Wat als er iets met jou gebeurt, blijf ik dan bij Rich? Ik heb al geen papa meer, ik kan niet jou ook nog kwijtraken.” Het was heel fijn om dit gesprek met ze te kunnen hebben en een aantal zorgen bij ze weg te kunnen nemen. Maar soms moest ik ook zeggen: “Dat moeten we even afwachten.” En zeker was dit spannend.
De huisarts bevestigde inderdaad wat ik dacht: “Waarschijnlijk klierweefsel, zeker omdat er al zoveel knobbels zitten, gepaard met hormonale schommelingen, maar laten we voor de zekerheid toch even een echo doen, zodat we met 100% zekerheid kunnen zeggen, dat dit om klierweefsel gaat, waar ik eigenlijk ook vanuit ga dat dit zo is.” Het was al fijn om deze geruststelling te krijgen waar mijn oudste dochter bij was, zodat zij ook meteen gerustgesteld was, maar ook dat ik dit zo door kon geven aan mijn jongste dochter. Mijn dochters zijn 12 en 14. Ook toen Paul ziek was vertelden we ze altijd alles, betrokken we ze overal open en eerlijk bij. Echter waren ze toen nog een stuk jonger, je kunt je voorstellen dat die open en eerlijkheid toen, van een ander niveau was, als dat van nu.
Vorige week kon ik terecht voor een echo, in hetzelfde ziekenhuis als waar Paul voor zijn behandelingen altijd ging, op dezelfde afdeling als waar hij altijd zijn scans kreeg. Maar voordat mijn gedachten met me aan de haal konden gaan, was ik al aan de beurt. Gelukkig, want het lukte me nu even niet om in het NU te blijven en liep ik ook met mijn gedachten op de feiten vooruit. Zeker toen ik te horen kreeg dat ik, ook nog een mammografie moest laten afnemen, i.p.v. alleen een echo. Rationeel wist ik dat dit extra onderzoek bij de leeftijd hoorde en dat ze hier gedetailleerder op konden kijken, maar: “Wat als ze toch iets vinden?” Dit waren 45 heftige, zweterige minuten. Maar gelukkig kwam het verlossende antwoord: “Het ziet er allemaal goed uit, je hebt heel veel klierweefsel hebt, met veel cysten, daar kun je niks aan doen, het kan ook geen kwaad, je loopt ook niet meer risico dan andere vrouwen, behalve dan dat het zou kunnen dat je iets nieuw kleins niet opmerkt, omdat je altijd veel structuur voelt, daarom gaan we je goed opvolgen. Dit is wat we noemen: De moeilijke borsten.” Dus met de diagnose ‘moeilijke borsten’, ging ik naar huis en kon ik thuis iedereen geruststellen. De opluchting was groot, maar ik ben blij dat ik het weer zo heb aangepakt. We kunnen weer een hoofdstuk afsluiten.
Zit jij nu ook een situatie waarbij je te maken hebt met een vorm van (aanstaand) verlies? Een zieke ouder, een ouder die komt te overlijden, een overleden ouder, een scheiding? En je wil je kinderen ook overal open en eerlijk bij betrekken, maar je hebt geen idee hoe je dit aan moet pakken, welke woorden je moet en kunt gebruiken, wat je ze wel en niet moet vertellen, of werkt je moederhart je tegen?
Maak dan een afspraak, ik kijk graag met je mee. Daarnaast kan ik je ook nog helpen met een hele hoop andere zaken die ook komen kijken bij verlies en rouw in al zijn vormen en tijdens elke fase van dit proces.
Liefs Bianca Krol, rouw- en verliescoach
