2 mei 2023
Heerlijk, nu eindelijk het zonnetje zich weer eens laat zien.
We weer naar buiten gaan, weer onder de mensen kunnen zijn, andere kleuren, andere kleren… Eindelijk echt lente!
Een paar jaren geleden, mijn man, hun papa was 7 maanden dood, had ik hier een gesprek over met mijn dochters: “Mama, waarom heet het eigenlijk lentekriebels?” “Omdat deze kriebels te maken hebben met verliefdheid en van verliefdheid krijg je kriebels in je buik.”
“Maar waarom dan juist in de lente, je kunt toch ook in de winter verliefd worden?”
“Ja dat klopt, ik denk dat het er vooral mee te maken heeft dat mensen weer naar buiten gaan.”
“Dat kan in de winter toch ook?”
“Ook dat klopt. Maar in de winter zijn mensen minder met elkaar bezig, ze hebben het koud en als ze dan buiten zijn, zitten ze ineengedoken in hun jas, zichzelf zo warm mogelijk houdend. In de lente hoeft dat niet meer, lopen de mensen meer rechtop en zien ze elkaar dus ook, merken ze elkaar ook meer op.”
“Ooooh, blijf jij dan maar binnen deze lente.”
Ik moest er heel erg om lachen, bang dat hun moeder opgemerkt ging worden en misschien wel verliefd ging worden.
Logisch, dat ze hiermee bezig zijn. Ze zien het overal om zich heen. Op school krijgen de gescheiden ouders van een klasgenootje vaak ook weer een nieuwe relatie. En dat ze zich daar dan zorgen over maken. Want het roept natuurlijk een hoop vragen op: “Wat betekent het voor mij, wat verandert er voor mij, is mama, papa dan al vergeten, wat als ik hem niet leuk vind, wat als ik hem wel leuk vind, houd ik dan nog wel van papa, ga ik papa dan vergeten, komt die bij ons wonen, ik wil geen nieuwe papa, hij is mijn papa niet,…en nog veel meer, vragen die al in hun hoofd rondtollen nog voordat er überhaupt sprake is van een relatie of verliefdheid.
Ook dit soort gesprekken heb ik met ze gevoerd. Ik ben ze ook nooit uit de weg gegaan, niet geschrokken van hun vragen die al vrij vroeg kwamen na het overlijden van mijn man en heb daar ook altijd eerlijk antwoord op geven. Kinderen hebben dit soort vragen en moeten de veiligheid en ruimte voelen om ze te mogen stellen. Dat wil niet zeggen dat ze hun papa/mama al vergeten zijn, of ingeruild hebben. Ze willen gewoon weten waar ze aan toe zijn.
“Mama, krijgen wij een nieuwe papa?”
“Een nieuwe papa krijgen jullie nooit, want jullie hadden al een papa, de liefste papa en dat zal altijd zo blijven.”
“Maar die en die hebben wel een nieuwe papa, vind jij dat nog normaal, ik hoef er geen hoor en die hoeft mij al helemaal niet te vertellen wat ik moet doen en zo hoor.”
“Ook die en die hebben geen nieuwe papa, wel heeft die mama een vriend, omdat ze daar verliefd op is geworden.”
“Ja vind jij dat normaal, ga jij dat ook doen? Ik hoef er in elk geval geen.”
“Het is niet aan mij of aan ons om dat normaal te vinden. Verliefdheid overkomt je, daar kies je niet voor, daar kun je niks aan doen. Dus ja of dit mama gaat gebeuren, dat weet ik niet. Omdat verliefdheid iets is dat je overkomt, je weet niet van te voren waar en wanneer. Maar mocht het gebeuren, dan mag je er op vertrouwen dat mama verliefd wordt op een hele lieve en de tijd neemt om hem te leren kennen, om te zien dat hij ook lief voor jullie is. Want jullie zijn het belangrijkst en als hij niet lief voor jullie is, dan gaat het hele feestje niet door. Deze meneer zal nooit jullie papa worden, maar hoe fijn zou het zijn als deze meneer wel ‘papadingen’ met jullie kan doen? Dingen die mama niet met jullie kan doen.
Waardoor ik dus niet beloofde dat het nooit zo ging zijn. Maar ook niet dat dit morgen al zal zijn. Wel de openheid dat het misschien zou kunnen gebeuren.
Mijn dochter wilde nog even verder discussiëren en werd zelfs boos, om iets dat er nog niet was, waar ze zich uiteraard ook geen voorstelling van kon maken. Ik ook niet, omdat het totaal niet aan de orde was. Uiteindelijk heb ik deze discussie liefdevol afgekapt: “We gaan nu stoppen met hierover te discussiëren, want ik wil niet nu ruzie maken over iets dat er nog niet is. Waarvan we niet weten of het er ooit gaat zijn,” Dit was voor haar op dat moment de veilige begrenzing die ze nodig had. Waarbij evengoed alle emoties, zorgen en vragen er hebben mogen zijn.
Dat is en blijft belangrijk, het gesprek openhouden met je kinderen, waarbij alle emoties, zorgen, vragen en gevoelens er mogen zijn.
Inmiddels heb ik al zes jaar een nieuwe relatie en wonen we al vier jaar samen. Mijn dochters hebben hem volledig geaccepteerd en genieten van de papa dingen die ze samen kunnen doen. En komt papa nog iedere dag ter sprake.
Hoe dat ging, vertel ik in een ander blog.
Vind jij het lastig om open en eerlijk met je kinderen het gesprek over allerlei onderwerpen, levensvragen aan te gaan? Zorgen dat de openheid, met ruimte voor vragen, emoties en gevoelens, blijft? Laat mij dat dan samen met je doen, ik kan jou/jullie hierin begeleiden, als leerkracht heb ik al heel wat gesprekken met leerlingen, maar ook met ouders over heel wat onderwerpen gevoerd. Laat jouw kinderen ook bij jou als veilige haven terecht kunnen.
Stuur me een berichtje https://www.biancakrolcoaching.be/contact
Of maak meteen een afspraak in mijn agenda.
https://calendly.com/bianca-krol-coaching/60-minuten-kennismakings-of-begeleidingsgespre-clone?back=1&month=2023-03
De eerste stap zet jij, samen tackelen we de rest.
Liefs Bianca
