30 juni 2023
Toen Paul net gestorven was, was ik eigenlijk best opgelucht, maar durfde dat ook niet hardop te zeggen. Want wat voor een indruk geef je, als je als vrouw van zegt dat je opgelucht bent…
Ik was opgelucht dat het voorbij was. De stress die het met zich meebracht, hem steeds zieker te zien worden, niet wetende hoe lang het nog gaat duren.
De angst om hem bij thuiskomst onder aan de trap te vinden.
Het leven dat zich grotendeels tussen de vier muren afspeelde, ik was er wel klaar mee.
We zijn geneigd om mensen die ons lief zijn, die gestorven zijn op een voetstuk te plaatsen.
Maar als we heel eerlijk zijn en naar onze partner en onze relatie kijken. Dan kan het denk ik niet zo zijn, dat die voor 100% perfect was.
Althans bij ons toch niet. Wij hadden ook wel eens een woordenwisseling of meningsverschillen.
En zijn er dus ook echt dingen die ik niet mis nu hij er niet meer is.
Zoals zijn enthousiasme en tegelijkertijd ongeduldigheid wanneer hij iets nieuws uitprobeerde en het niet meteen lukte.
Zijn doorzettingsvermogen waar hij zich dan helemaal in kon verliezen om het toch te doen lukken.
De rommel waarmee dat gepaard ging.
Überhaupt zijn ongeduldigheid als hij iets in elkaar aan het zetten was.
Of juist zijn perfectionisme waar hij zich helemaal in kon vastbijten.
Allemaal hele mooie eigenschappen die soms wel ten koste van gingen.
Ik mis het niet.
Ik vind het fijn dat ik nu weet hoe ik het huis ‘s morgens achterlaat en weet dat als ik thuiskom het ook weer zo aantref.
Dat mijn huis is opgeruimd naar hoe ik dat wil.
Dat niet meer alles onder handbereik hoeft te staan voor Paul.
Wel denk ik er met een glimlach aan terug. Geeft het mooie herinneringen. Eerlijke herinneringen.
En vertel ik de kinderen eerlijk hoe hun papa was. Met zijn goede en zijn minder goede kanten. Die hem een mooi menselijk mens maakten.
En ook zij hebben bepaalde dingen die ze nu niet missen. Bijvoorbeeld de ‘straf’ die ze van hem kregen, het middagdutje waar ze steeds rekening mee moesten houden…
En dat mag er allemaal zijn. Dat doet niets af aan je liefde en het gemis voor/van je partner, papa/mama van je kinderen. Juist door jezelf de toestemming te geven dat ook dit gevoel er mag zijn, geef je toestemming aan je rouwproces. En komt er een hele opluchting, ruimte in hoofd en lijf…
Ik nodig je uit om ook juist deze dingen te delen, met je kinderen, je vrienden, met jezelf…
Vind je dit luisterende oor niet?
Ik wil wel luisteren, echt luisteren.
Stuur me een berichtje en ik ben er voor je.
Liefs Bianca
#rouw #verlies #coach
