7 September 2023
“Van mijn schoonouders heb ik nooit meer iets gehoord, betekenen al die jaren dan niets meer?
En van de mensen die het dichtste bij me stonden, lijkt het nu wel of we mijlenver van elkaar vandaan staan…
Zijn ze hem/haar nu al vergeten?
Niemand vraagt er nog naar…
Niemand luistert nog echt en als ik al eens iets vertel, dan is het “Ja, maar…het komt wel goed”
Ik zie niemand meer…”
Dit zijn veel gehoorde uitspraken in mijn praktijk.
En zo verlies je tegelijkertijd zoveel meer dan datgene wat je al verloren bent; je verliest óók nog vrienden, familie, jezelf,..
En rouw je nu om nog meer dan hetgeen je al verloren bent.
Terwijl je al je partner, je toekomst die je voor ogen had, je oude leven, je baan, je huis, je relatie, je huwelijk, je gedeelde verantwoordelijkheid, nieuwe herinneringen, je…verloren bent.
En toch herken ik het niet van mijn eigen verlies.
Hoe komt het dan toch dat de meeste mensen die een (aanstaand) verlies meemaken, zich niet gehoord voelen, door de mensen uit hun omgeving?
Ik ga het je uitleggen, vanuit ook een andere invalshoek bekeken…
Allereerst de meer bekende redenen:
Mensen durven er niet over te beginnen, bang dat het je doet huilen, verdrietig maakt, eraan herinnerd wordt dat je hem/haar mist, want misschien dacht je er nu even niet aan.
Want het lijkt eindelijk weer eens goed met je te gaan, je bent er weer. Je lacht weer, je maakt weer grapjes, je ziet er goed uit.
Mensen zien graag dat het goed met je gaat en als dat niet zo is, dan willen ze dat graag voor je oplossen.
Dus als je er zelf over begint, je verdriet toont, vertelt hoe moeilijk je het hebt, dan vindt degene die naar jou luistert dit moeilijk om te horen.
Want degene waar we het meest van houden zien we niet graag verdrietig. Die zien we graag gelukkig. En omdat we die zo graag gelukkig zien, gaan we dat proberen op te lossen. Vaak gepaard met de welbekende goedbedoelde adviezen: “Het komt wel goed, je moet door, je bent zo sterk, niet de moed verliezen hè, denk aan je kinderen, zo zou hij/ zij het ook niet gewild hebben.” Vergelijkingen met henzelf, die de plank juist helemaal mis slaan.
Niet wetende dat ze dit niet voor je kunnen oplossen, degene/hetgene dat jij kwijt bent, die jij zo mist komt niet terug.
Niet wetende, dat jij er toch al 24/7 aan denkt, daar hoef je niet aan herinnerd te worden. De stoel blijft leeg, hij/zij komt niet meer om 17.00u thuis van het werk, er komen geen appjes meer binnen. Je wordt niet meer beter, je verloren toekomst wordt niet meer hetzelfde.
Niet wetende, dat het het juist een stuk draaglijker maakt als ze er wel naar vragen, dat ze dit niet hoeven op te lossen, ze hoeven er alleen maar te zijn en te blijven, te luisteren.
Ze moeten juist wél zijn/haar naam noemen, herinneringen ophalen, zodat degene/hetgene die zo gemist wordt/gaat worden voortleeft in de harten van iedereen.
Wat niet betekent dat jij er dan maar niet meer over moet beginnen, juist wel.
Jouw echte vrienden willen oprecht weten hoe het met je gaat. Ze gaan je niet uit de weg omdat ze je ineens niet meer aardig vinden.
Ze hebben vaak echt geen idee Hoe. Dat is geen onwil, maar onmacht, ze hebben het nog niet geleerd.
Ze hebben alleen een extra zetje en een klein beetje kennis nodig. Laat ze gerust dit bericht lezen.
En zeg nu zelf, voordat jij dit meemaakte, wist jij toen waar iemand met rouw en verlies behoefte aan heeft?
Durfde jij het onderwerp van (aanstaand) verlies steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw aan te snijden, écht te luisteren zonder goedbedoelde adviezen te geven? Dat is niet simpel hè?
Én dan zijn er ook nog deze minder bekende redenen, maar uiteindelijk wel hele belangrijke en achteraf gezien logische redenen, waarom het contact oppervlakkig blijft of zelfs gemeden en vervolgens uitdooft, juist van de mensen waar je het het minst van verwacht.
Bedenk je eerst dat jij niet het alleenrecht hebt op verdriet;
Bijvoorbeeld: Jij bent je partner verloren, overigens kan hier ook ieder ander (aanstaand) verlies staan. Het gaat om degene of hetgeen jij verloren bent die/dat jou zo dierbaar is.
Bij het verliezen van je echtgenoot, verliest tegelijkertijd óók iemand zijn/haar papa/mama, (klein), (schoon)zoon/dochter, (schoon)broer/zus, beste vriend/vriendin, buurman/buurvrouw, collega, neef/nicht…
Door jou op te zoeken en te benaderen worden ook zij pijnlijk geconfronteerd met het gemis van hun dierbare. Ze worden geconfronteerd met jouw zoon/dochter die als twee druppels water op zijn/haar papa/mama, hun zoon/dochter, broer/zus lijkt, zoveel dat het pijnlijk is.
Die plek, op de bank bij jou in huis, achter het fornuis waarachter hij/zij altijd stond te koken, die grote gezellige keukentafel waar jullie eerder altijd met zijn allen zaten, die confronterend leeg blijft.
Dan is het niet zo dat ze jou niet willen opzoeken, maar dat ze het nóg niet kunnen, omdat het nog te pijnlijk is.
Daarbij komt nog dat ieder verlies, ook altijd onszelf en onze eigen verliezen triggert en raakt. Dat maakt ons fragiel, bang om hiermee (opnieuw) geconfronteerd te worden. Daar willen we niet altijd (opnieuw) aan. Want we weten hoe dit voelt.
Het raakt onze eigen pijn, ons eigen verdriet, ons eigen gemis, hetgeen wij kwijt zijn geraakt of kwijt kunnen raken.
Het maakt ons kwetsbaar en doet ons beseffen dat ook ons leven eindigend is, dat het leven niet maakbaar is, een bubbel die weer even doorgeprikt wordt.
Ook dit kunnen dus redenen zijn waarom jij of het onderwerp rondom jouw rouw en verlies gemeden worden.
Zoals ik al zei: “Ik herken dit niet vanuit mijn eigen verlies en mijn omgeving.” Ik heb vriendinnen die écht blijven luisteren.
Schoonfamilie waar we met regelmaat nog bij elkaar over de vloer komen, ondanks dat ik een dochter heb die als twee druppels water op haar vader lijkt.
Waar het omgaat is dat er ruimte en respect is voor elkaars verdriet. En we het de moeite waard vinden om in elkaar te investeren. Want we zijn samen één persoon, Paul, verloren, maar hij was tegelijkertijd zoveel meer; partner, papa, (schoon)zoon, (schoon)broer, kleinzoon, collega, buurman, vriend, neef…
Zoals je al las, dat lukt en kan (nog) niet altijd iedereen. Maar ook hierin kun je respect en ruimte geven aan elkaars verdriet.
Nu je dit weet, je omgeving het misschien weet, wordt er hopelijk iets in gang gezet, durven jij of je omgeving het wel aan om het er samen over te hebben.
Of in een gunstig ander geval begrip voor elkaar gecreëerd.
Maar dan zit jíj nog alleen in je rouwproces, alleen met je verdriet. Terwijl je zo de behoefte hebt om te delen wat je voelt, over je verlies te praten, degene/datgene jij zo mist. Of heb je die behoefte niet, maar voel je wel dat je vastloopt in je verdriet en bij dat je bij jouw omgeving niet terecht kunt. En ben je dit eigenlijk wel zat!
Weet dan, dat je altijd ergens terecht kunt, ook al is het dan bij professionele hulp. Het belangrijkste is dat jij geholpen wordt op een manier die bij jou past.
Jij bent het waard!
Want ieder unieke rouwproces verdient het om gehoord te worden.
Bij mij staat de koffie (of iets anders) en iets lekkers klaar.
Stuur me een berichtje via https://www.biancakrolcoaching.be/contact
Dan ga ik alvast koffie zetten.
Liefs Bianca
#rouw en #verlies #coach
