We kennen het allemaal, wegslikken van de tranen.
We willen niet aan dat rotgevoel. Want iets wat niet prettig voelt, daar rennen we het liefst meteen van weg.
Alleen, soms valt iets niet op te lossen, het komt niet goed, je dierbare komt niet terug. En daar mag je verdrietig, boos om zijn, daar mag je je schuldig over voelen. Al deze gevoelens hebben namelijk met liefde te maken. Soms moet het er ‘gewoon’ even zijn. Maar omdat we een ander geen ongemakkelijk gevoel willen geven en zelf hard weg willen rennen van iets wat niet fijn voelt, is het lastig om die gevoelens toe te laten.
Want wie weet wat er gebeurt als ik het toelaat, ga ik me daarna nog onprettiger voelen, misschien stop ik dan wel nooit meer met huilen?
Maar wat als huilen wel oplucht?
Wat zou er kunnen gebeuren als gevoelens de toestemming krijgen om er wel te mogen zijn?
Het mooiste inzicht dat een client kreeg was: “Zucht, ja, ik mis hem zo, ik voel me zo verdrietig op het moment dat ik een grote beslissing in mijn eentje moet nemen. Ik zou zo graag hier met hem over willen sparren. Maar, ik herken die gevoelens nu, ze zijn niet fijn, maar ik weet uit ervaring nu ook dat ik me niet altijd zo zal voelen, dit gaat ook weer voorbij en ik laat mijn tranen stromen.”
Doordat het er mag zijn, gaat het intense rotgevoel ook weer voorbij.
Dat dit doodeng is, dat begrijp ik. Dat dit heel erg eenzaam voelt ook.
Wil jij net als mijn client stap voor stap je gevoelens toe laten, maar liever niet in je eentje? Boek dan een afspraak met mij.
In een veilige setting begeleid ik jou om stapje voor stapje deze gevoelens toe te laten.
