19 oktober 2023
Rouw verandert…
En dat hoeft uiteindelijk niet eens zo slecht te zijn.
Wanneer je iets of iemand verliest die/dat je dierbaar is, raak je tegelijkertijd nog veel meer kwijt. Je raakt als het ware een stukje van jezelf kwijt en verliest je toekomst die je voor ogen had. Ik hoor wel vaker: “Toen mijn man/vrouw/, zoon/dochter, vriend/vriendin, broer/zus, gestorven is, is er letterlijke een stuk met hem/haar, mee gestorven.
Dit hoeft echter niet alleen bij het verlies van iemand door overlijden te zijn. Dit geldt ook bij het verlies van die baan die je zo graag deed, leven met een beperking binnen het gezin, leven met een chronische, ongeneeslijke ziekte binnen het gezin.
Je moet als het ware jezelf en je toekomst opnieuw uitvinden. Wie ben ik zonder hem/haar/het? Hoe vul ik mijn leven in zonder hem/haar/het?
Dus als we dan zeggen Rouw verandert je, dan is dat helemaal niet zo gek.
Dat is niet persé bitterder, onverschilliger, alerter, meer ongedwongen, levendiger, meer onbezonnen, voorzichtiger of onvoorzichtiger, niet persé…,”het leven kan zomaar morgen afgelopen zijn.”
Nee, Rouw verandert…
In mijn geval: Er is een Bianca voor de diagnose hersentumor van haar man en een Bianca na de diagnose.
Een Bianca voor het overlijden van de eerste liefde van mijn leven en een Bianca na het overlijden…
De een is niet slechter dan de ander.
Ik deal ‘gewoon‘ met het nieuwe leven.
Ik doe nu dingen die ik zonder het overlijden van Paul nooit gedaan zou hebben, denk ik.
Ik heb bijv. een tatoeage laten zetten, ik draag rode lippenstift, raakte10kg kwijt zonder er ook maar iets voor te doen of laten, ik ga weer op stap, ik zie mijn vriendinnen weer regelmatig, ik voel me ongeremder, minder beperkt, levendiger, spontaner, ik heb mijn baan als leerkracht opgezegd én ik ben mijn eigen coachingspraktijk gestart.
Natuurlijk denk ik vaak:
“Waarom doe ik dit nu wel en toen niet?”
En daar heb ik me vaak schuldig over gevoeld.
Dat ik deze dingen nu wel doe en toen niet, heeft niet perse te maken met:
“We moeten nu leven, want wij weten dat het morgen gedaan kan zijn.”
Nee het is vooral: “Ik was hier eerder nog niet aan toe, ik vond het toen niet nodig, ik had er toen geen behoefte aan, of het ging toen gewoon niet, de mogelijkheden waren er niet!”
Ik moest opnieuw ontdekken wie ik ben, mijn eigen ik ontdekken en ontwikkelen zonder Paul aan mijn zijde, zoals ik dat jaren gewend was. Leven met een ongeneeslijke ziekte binnen het gezin, dat heeft een behoorlijke impact.
Ik heb door deze momenten van rouw een evolutie doorgemaakt.
Ben ik geworden wie ik ben, niet beter, niet slechter.
Er is nu eenmaal een leven voor het verlies en na het verlies. Daar kun je niet omheen.
Inmiddels accepteer ik en omarm ik mijn nieuwe ik. Door deze evolutie geef ik als het ware ‘betekenis‘ aan mijn verlies en ‘zin‘ aan mijn nieuwe leven. Een leven en een IK, waar ik op dit moment best tevreden mee ben.
Wil jij je nieuwe ik ontdekken, accepteren en omarmen zonder je schuldig te voelen, maar geen idee hoe dit aan te pakken?
Ik kijk graag met je mee, hoe jij jouw nieuwe ik en je nieuwe leven vormgeeft.
Liefs Bianca
#rouw #verlies #coach
