“Mama, waarom noemen ze het eigenlijk de week van de lentekriebels?” “Ik denk omdat de lentekriebels ook gaan over verliefd zijn.” “Waarom is dat dan speciaal in de lente?” Omdat de mensen dan weer naar buiten gaan, blij zijn omdat het mooi weer is en en mensen onderweg tegenkomen, elkaar ontmoeten.” “Maar dat kan toch ook in de winter.” “Dat klopt wel, maar dan gaan mensen toch minder naar buiten, vanwege de kou en als ze toch naar buiten gaan, dan lopen ze ineen gedoken in hun jas, dan zien ze elkaar veel minder goed en merken ze elkaar veel minder op.” “Oh, nou dan hoop ik dat jij de hele lente binnenblijft.”
Bovenstaande was een conversatie tussen mijn achtjarige en zesjarige dochters (maart 2017). Hun papa was toen 1,5 jaar dood. We hadden het er al vaker over gehad, verliefd zijn, relaties, opnieuw verliefd worden, wat als mama verliefd wordt…Want net zoals bij de meeste kinderen van die leeftijd, was dat ook een vraag die mijn kinderen bezighield.
Die vraag kwam vrij snel na Pauls overlijden al. Nu had ik al heel wat jaren ervaring als juf en ben ik niet snel meer verrast van vragen die kinderen stellen. Ze bedoelen met die vraag ook niks verkeerd. Het is niet dat ze de andere al ouder vergeten zijn, of willen vervangen. Ze vragen het zich af, zien hoe het er aan toe gaat in andere gezinnen en willen gewoon antwoord op hun vraag. Het enige waar ik wel steeds opnieuw verrast van was, is het moment van de vraag, omdat die steeds “out of the blue komt.”
Ik ben op die vraag, net zoals op alle vragen die ze me stelden altijd open, eerlijk en duidelijk geweest, het was misschien niet het antwoord dat ze wilden horen, maar wel een antwoord waar ze behoefte en baat bij hebben, omdat het een eerlijk antwoord is. Kinderen willen namelijk serieus genomen worden.
Daarnaast scheppen eerlijke antwoorden, op wat voor een vraag dan ook, duidelijkheid, kennis, begrip en daardoor veiligheid. Maar het allerbelangrijkste nog, eerlijkheid door papa of mama schept een basis van vertrouwen. Wat de vraag ook is, papa/mama zal eerlijk zijn, bij papa/mama kun je terecht. Een papa/mama die te vertrouwen is biedt veiligheid. Iets waar alle kinderen behoefte aan hebben, maar kinderen die met een verlies te maken hebben, hebben die behoefte nog meer. En weet je iets niet, ook dat mag je eerlijk zeggen, want misschien heb je wat extra denktijd nodig, zelf meer info nodig, geef dat aan en zeg dat je er op een later moment op terugkomt. Natuurlijk moet je dat dan ook doen.
Ik heb hen steeds opnieuw verteld, dat ik niet weet of dat gaat gebeuren en ik ook niet kan beloven dat dit nooit gaat gebeuren, want verliefdheid plan je niet, dat overkomt je. Maar dat als het me gebeurt, ik ook altijd aan hen zal denken, want is het iemand die niet met hen overweg kan, dan gaat het hele feestje niet door. Dat ze me daar ook wel goed genoeg voor kennen, dat mama altijd zal kijken of het een meneer is die ook goed voor hen is. Dat deze meneer nooit hun papa zal worden, want de liefste papa die hebben ze al. Maar hoe mooi zou het dan zijn als deze meneer wel papa-dingen met je kan doen. Soms gaf dit geruststelling, soms was dit voer voor meer discussie. Maar net zoals ik niet kon voorspellen of ik wel of niet verliefd ging worden, hoefden we deze discussie ook niet te laten uitmonden in een ruzie, want we gaan niet ruzie maken over iets dat nog niet aan de hand is.
Inmiddels hebben ze hun stiefvader volledig in hun hart gesloten. Zelfs nadat ze erachter kwamen: “Van alle mannen, kies je je ook nog een Belg uit.”
Ook dat proces hebben we traag en eerlijk laten verlopen. Pas nadat Rich en ik de eerste date-fase achter de rug hadden en er op durfden te vertrouwen dat deze relatie toekomst ging hebben, hebben we stap voor stap de kinderen er bij betrokken. Steeds per fase opnieuw eerlijk communiceren met de kinderen. En nee, dat ging niet van een leien dakje. Maar de eerlijkheid en het voorbereiden op, zorgde uiteindelijk voor rust en weten waar je aan toe bent. Dat betekende overigens niet dat ze zich automatisch gewonnen gaven, of het overal mee eens waren. Dat hoefde ook niet. Ze mogen een mening hebben en hier gedachten en boze, verdrietige, gevoelens bij hebben. Want net zoals ik, zijn mijn kleine meiden ook gewoon mens. Kleine mensen die serieus genomen willen worden.
Ik realiseerde me ook dat mijn rouwproces anders verloopt dan dat van mijn meiden en zeker niet synchroon. Daarbij ben ik mijn partner verloren, maar zij niet, zij zijn hun papa verloren. Ook dat is anders, óók voor het toelaten van een nieuw iemand in je leven. Daar kan ik eerder aan toe zijn dan zij.
Heel eerlijk, ik geniet (achteraf) van deze onverwachte eerlijke gesprekken met mijn kinderen. Het geeft me een kijkje in waar ze mee bezig zijn, hoe ze over bepaalde onderwerpen denken. Maar ook ik heb heus wel eens met mijn mond vol tanden gestaan, niet blij geweest met het moment dat ze er voor uitkozen omdat ik heel moe was, blij geweest dat ik het antwoord wist en voorlopig weer even klaar was met moeilijke gesprekken en gedacht dat dit heel vermoeiend, maar ook moeilijk is op het moment dat zij duidelijk een hele andere mening hebben dan ik. Toch ben ik die gesprekken nooit uit de weg gegaan en ik vind het mijn taak om naar mijn meiden te luisteren en hen eerlijk te vertellen hoe iets zit. Want daar bescherm ik ze mee.
Moeilijk? Ja!
Leuk? Echt niet altijd!
Nodig? JA!, want dat schept vertrouwen en veiligheid. Iets dat ik ze zo hard gun.
In mijn praktijk help ik zowel jou als ouder, én je kind
Wil je leren hoe je eerlijke gesprekken met je kind kunt voeren? Of wil je je kind de kans geven om zijn vragen te stellen aan iemand die iets verder weg staat, maar die zelf ook kinderen heeft, die meegemaakt hebben wat jouw kind nu doormaakt en daardoor precies weet met welke vragen het zit en welke antwoorden het nodig heeft?
Maak dan een afspraak voor jou of je kind.
Of kijk op de pagina https://www.biancakrolcoaching.be/volwassenen-ouders-gezinnen/ wat ik voor jou
of op https://www.biancakrolcoaching.be/kinderen-jongeren/ voor je kind kan betekenen.
Liefs Bianca
