Toen ik tegen Nynthe zei dat ik al 35 was, toen ik voor de eerste keer naar Pinkpop ging, viel ze bijna van haar stoel van ongeloof.
Ik vertelde haar uit dat papa hier niet veel aan vond. “Waarom ging je dan niet met een vriendin?” “Omdat ik jullie anders weg moest brengen en omdat ik al zoveel oppas nodig had koos ik wijselijk waar ik wel en niet oppas voor wilde regelen.” “Huh, maar wij konden toch bij papa blijven?”
Ik legde haar uit dat dit niet ging, omdat papa daar te ziek voor was. “Dus eigenlijk heb ik nooit een echte papa gehad?”
Vijftien jaar is ze en zelfs acht jaar na haar papa’s dood komen er nog regelmatig nieuwe gedachtenspinsels over papa’s ziek zijn en zijn dood.
“Waarom denk je dat?” Geeft haar de ruimte om haar denkwijze toe te lichten en mij inzicht in wat haar denkwijze is.
Wat ben ik blij dat we deze gesprekken hebben en ik haar dingen kan uitleggen hoe de zaken werkelijk gegaan zijn, geruststellen indien nodig, maar de waarheid ook niet mooier maken dan dat ie is.
Ze heeft zeker een echte papa gehad, alleen van de zeven jaar dat ze een papa had, ook vijf jaar een zieke papa. Daar heeft ze gelijk in. Maar ook een papa die cognitief niet achteruit was gegaan, maar wel een papa die door zijn ziekte geen twee dingen tegelijk kon doen en niet kon reageren op de onverwachte (luide) prikkels die een baby en een peuter nu eenmaal met zich meedragen tijdens het opgroeien en het exploreren. Maar wel een papa die vijf jaar fulltime thuis is geweest en zijn meiden zo ver mogelijk heeft zien opgroeien en een papa heeft gegeven. Een papa die je meebracht naar school, die kookte wat jij lekker vindt en die je iedere ochtend wekte met het liedje; “Begin de dag met een dansje.” Tot grote ergernis van jou, die meeging naar de speeltuin en jou hielp met grenzen te verleggen. De regelzaken en het reageren op het onverwachte, dat deed mama. Opvoeden deden we zover als dat ging samen. Dus ja je hebt zeker een echte papa gehad, maar mama was er ook gewoon heel veel bij.
Wil jij ook op een open en eerlijke manier met je kinderen communiceren? En leren hoe je dat doet? Ruimte bieden aan je eigen rouw en dat van je kind? Een veilige sfeer voor jullie beiden creëren?
Of lukt jou dat nog niet, omdat je eigen rouw daar nog teveel ruimte voor inneemt, maar wil je wel dat je kind ook aan zijn/haar stukje toekomt? Zie je dat je kind er nood aan heeft om eens te mogen voelen, denken en zeggen, zonder dat daar meteen een oordeel van papa/mama opkleeft? Dan is het misschien fijn voor je kind om eens met een extern iemand te praten en te doen, iemand die iets verder af staat, maar wel snapt waar het over gaat, omdat ze het zelf ook heeft meegemaakt, omdat ze zelf ook kinderen heeft die het hebben meegemaakt, omdat ze zich hierin verdiept heeft en omdat ze ook nog leerkracht is.
Maak dan een afspraak, voor jezelf of voor je kind
Liefs, Bianca
#verlies #rouw #coach #kindercoach #rouwcoach
