24 juli 2024
Ik wilde net aan mijn blog van vandaag gaan beginnen, maar zat nog even hardop te brainstormen, waarop mijn jongste dochter van veertien zegt:
“Mama, schrijf over kleur.” “Over kleur?” “Ja, over hoe het leven was toen papa ziek was, hoe je toen je leven zag en hoe je dat nu ziet.” “Oh zo, als ik daar nu aan terug denk, dan ik kan ik meteen weer dat gevoel oproepen van toen en zie ik dus ook weer de kleuren van toen.” “Ja, maar ik bedoel, hoe je je toen voelde en hoe je daar nu op terugkijkt, hoe je die periode met ziek zijn van papa door gegaan bent, welke kleur daarbij hoorde en hoe je je nu voelt zonder papa.”
Wauw wat een wijze woorden, die dochter van mij.
Yune, mijn dochter, denkt veel in kleur en dat herken ik wel, net zoals bij haar hebben, de dagen van de week bij mij denkbeeldig ook een kleur in mijn hoofd. Dus ik vind het niet zo heel gek dat ze met dit onderwerp aankomt.
Maar, ik had wel weer even een opening om bij haar te checken. Dus ik legde de vraag terug: “Hoe was en is dat dan voor jou, welke kleuren geef jij dan aan deze periodes in je leven?” “Eigenlijk, kan ik me van het ziek zijn en het ziekenhuis van papa niet heel veel herinneren, terwijl ik het er van de week met Nynthe, haar grote zus (16), nog over had. En zij kan zich alles nog herinneren. We reden langs het ziekenhuis met de bus in Genk en zij begon heel gedetailleerd te vertellen, over de ranja die ze ging halen met het water uit de automaat, dat we papa’s toetjes mochten opeten, dat we daar de hele dag waren en zelf lunch meenamen, dat we daar gingen rondkijken.” “Ja, dat is niet zo gek dat je je dat niet kunt herinneren, je lag nog in de kinderwagen.”
“Maar oké, welke kleur geef jij dan aan het ziek zijn van papa?” “Ja, eigenlijk is dat een beetje wazig, wit, grijs, omdat ik me van het ziek zijn weinig kan herinneren.” “Dus, eigenlijk, papa was gewoon ziek, dat was nu eenmaal zo en daardoor was er ook vijf jaar.” “Ja.” “Ik kan me wel herinneren dat, toen papa ziek werd op onze laatste vakantie, we daar een gele glijbaan hadden en dat bij dat hotel het zwembadwater koud was. Die herinnering kwam boven, omdat ik er laatst nog een foto van heb gezien. Dat heb ik vaker, ik weet dingen nog door foto’s. Ik kan me wel nog herinneren dat papa op een bedje in het vliegtuig naar Nederland vervoerd is en wij stewardess mochten spelen. Maar dat we papa, daar in Athene zijn gaan bezoeken, dat kan ik me niet herinneren.”
Nu, Yune is al van kleins af aan een meisje met een ijzersterk geheugen, en ze noemt vaak dingen over papa, waarvan ik het knap vind dat ze dat überhaupt nog weet. Maar ik moest toch nog even iets checken, omdat ze zei dat komt door de foto’s.
“Dus je weet niet echt dat papa ziek is geweest, papa was er gewoon. Maar van die vijf jaar, kun je je daar dan wel de dingen echt van herinneren? Omdat je het vaak hebt over papa die met je naar de bakker ging, papa die een spelletje met je speelde, papa die je naar school bracht, papa die je ‘s morgens wakker maakte door een liedje te zingen en op je deur bonste?” “Ja, dat weet ik nog echt, ik kan me zelfs de geluiden van dat spelletje nog herinneren.” “Welke kleur zou je dat dan geven?” “Dat spelletje zou ik oranje/geel geven, want dat was altijd vrolijk. Het naar school brengen zou ik groen geven, want regende soms ook en het was gewoon koud, maar omdat papa er dan een feestje van maakte op de weg er naar toe en deed alsof hij een verwarming had in de fietskar, geef ik het toch nog groen.” Ze romantiseert en verheerlijkt haar vader dus niet.
“En de periode daarna, wat herinner je je daarvan?” “Ik weet dat ik naar binnengehaald werd van het buitenspelen, omdat het gedaan was, maar van het doodgaan weet ik niets meer.” “Dus je kunt je niet herinneren dat je bij papa op bed lag, toen hij zijn laatste adem uitblies.” “Nee, maar ik kan me wel herinneren dat we de kist hebben geverfd en versierd met Winnie the Pooh stickers.” “Oh echt en welke kleur geef je dat dan?” “Een beetje rood/oranje, het was wel pijnlijk en verdrietig, maar zelfs bij de dood van papa waren er nog meer dingen en niet alleen de dood van papa, dit was ook gewoon leuk om te doen en zorgde voor vrolijkheid., niet alleen maar verdriet.”
“En de dood van papa op zich dan, het leven zonder papa, welke kleur geef je dat dan?” “Paars.” “Wat grappig, want paars is ook de kleur van de dood zeiden we in koor.”
En de periode daarna dan, je leven zonder papa tot nu, hoe heb je dat dan ervaren, welke kleur geef je dat dan?” “Een beetje lichte kleuren, want we zijn wel gewoon door gegaan, we hebben het leven weer opgepakt en zijn er niet in blijven hangen.”
“Maar is dat dan wel goed, hoe wij dat gedaan hebben?” “Ja, want hoe jij dat gedaan hebt, door gewoon altijd over papa te blijven praten en steeds alles eerlijk te vertellen, werd het geen gesloten onderwerp. Als je dat wel zou doen, zou het nooit een verwerkt proces geweest zijn. En ik heb er nooit last van gehad.”
Even iets checken: “Bedoel je dan dat je papa niet mist?” “Jawel, ik mis hem wel en ik vraag me nog regelmatig af, hoe het geweest zou zijn als papa er wel bij was, maar het is gewoon goed zo.” “Ik wilde het gewoon even checken, want ik zou niet willen dat je met een schuldgevoel rondliep hierover, want dat je het goed vindt, betekent niet dat je papa niet mist en nooit meer verdrietig bent en dat je het niet anders zou willen.” “Dat klopt wel, maar als ik kon toveren en papa terug zou kunnen krijgen, dan zou ik dat natuurlijk doen, maar ik zou mijn leven hier in België en met Rich (haar stiefvader) niet willen opgeven, dan zou ik beiden willen.”
Oke, als afsluiter dan, welke kleur zou je je leven nu, ook met Rich dan geven? “Roze en groen, want roze is een mooie kleur en alles loopt nu wel soepel en lekker, maar groen toch ook wel, want we hebben ook het huis in Sittard met alle herinneringen moeten verkopen, maar wel ook aan wat nieuws begonnen zijn.”
“Ja zo denk ik er ook over, maar als jij er totaal anders over denkt, dan mag dat ook, daar kan ik wel tegen. Je hoeft het hierin niet altijd met mama eens te zijn.”
Ben jij, of ken jij iemand die door rouw en (aanstaand) verlies gaat? En wil jij net zoals mijn dochter en ik, je leven weer iets meer in kleur zien, perspectief zien? Overweeg dan om hulp te zoeken. Onze ervaringen en emoties verdienen het om erkend en begrepen te worden. Plan vandaag nog een afspraak om met je rouw aan de slag te gaan en herinner, het is oké om je leven met een nieuw kleurenpalet te schilderen terwijl je de herinneringen aan het verleden koestert.
Klik hier om een afspraak te maken en de eerste stap te zetten, de rest tackelen we samen. Of je nu een volwassene, ouder, kind, jongere of school bent, ik ben er om te helpen.
Liefs, Bianca
#Rouwverwerking
#Verlies
#Herinneringen
#KleurenVanHetLeven
#Gezin
#Kinderrouw
#OuderlijkVerlies
#EmotioneleGenezing
#PratenOverRouw
#RouwBijKinderen
#LevenNaVerlies
#RouwEnGenezing
#RouwBegeleiding
#VerliesVerwerken
#EmotioneleGezondheid
#HerinneringenDelen
#RouwOndersteuning
#RouwBijJongeren
#SchoolEnRouw
#RouwHulp
#VerliesEnRouw
#Rouwen
#RouwTherapie
#RouwInKleur
#GenezingNaVerlies
