26 november 2024
Een vraag die toch wel het een en ander oproept.
Want ja, wanneer de dood niet bestaat, dan zou dat betekenen dat ik al mijn dierbaren die ik moet missen, niet hoef te missen. Dan zouden mijn kinderen nog een vader hebben. Dan zou hij ze wel zien afstuderen, dan konden ze wel zijn echte trots zien en voelen. Dan zouden ze nog veel meer herinneringen samen maken. Dan zouden ze ook discussies met hun papa voeren op een manier die pubers nu eenmaal doen. Dan zou hij ook eens naar een dansoptreden kunnen komen kijken, of naar de turnshow. Dan hoefden we bij het invulformulier op school bij ‘gegevens vader‘, niet meer in te vullen “n.v.t” of “vader is overleden.” Dan zouden we samen naar de ouderavond op school gaan. Dan zouden ze samen filosoferen over het leven, zoals alleen hij dat kon en konden ze samen lachen en grappen maken met de humor die ze van hem gekregen hebben. Hij zou klussen in hun eerste appartement en ze aansporen goede en doordachte keuzes te maken.
Dan zou ik nog wijze raad aan mijn moeder kunnen vragen, met haar eens van gedachten kunnen wisselen over hoe zij over bepaalde zaken denkt, erachter komen of ik op haar lijk. Dan zouden we nu misschien vriendinnen zijn, gingen we samen shoppen wanneer de kinderen op school zitten, zorgde zij voor mijn kinderen wanneer ik werken was. En vierden we Kerst nog met zijn allen samen.
Maar de vraag impliceert niet dat ze dan ook niet ziek zijn. Als ik zou moeten kiezen tussen hun oneindige leven, maar dan wel met ziek zijn, laat ze dan toch maar sterven. Want de lijdensweg die mijn man (hersentumor) en mijn moeder (melanoomkanker) hebben moeten afleggen, dat wens ik niemand toe. Hoe zeer ik ze ook mis, hoe graag ik ze ook nog wat langer bij me had gehad, hun dood voelde ook als een verlossing, een opluchting. Ik denk zowel voor hen, als voor ons. Het is afschuwelijk om iemand waar je zielsveel van houdt, alleen maar zieker en zieker te zien worden. Ze steeds meer van het leven te moeten zien inleveren, gepaard met steeds meer pijn, maar ook verdriet en frustratie. Je kunt alleen maar machteloos toezien en hopen dat de dood hen uiteindelijk verlichting brengt, verlost van alle pijn. Zoals Paul, mijn man zei: “Eindelijk rust in mijn hoofd en geen hoofdpijn meer!”
Tegelijkertijd gaf hun ziek zijn ook een enorme druk op ons leven. Een ziekte in het gezin wordt gedragen door het hele gezin; Het is enorm stresserend als je niet weet wat je kunt verwachten, maar wel weet dat de dood sneller komt dan verwacht. Dat je weet dat het ziekteproces heftig gaat zijn, maar niet weet wanneer en hoe. Het vraagt meteen een complete aanpassing van je leven, je leven opnieuw inrichten naar de mogelijkheden die nu gelden, en afscheid nemen van wat was. Alles dat nu gepland en gestuurd moet, omdat hij anders nog zieker is van alle bijwerkingen. Rust is nu heel belangrijk. Leven met een zieke partner, papa, dat is enorm slopend. De stress: “Als ik hem maar niet achter de voordeur vind.” Alert op ieder geluid, waar je misschien op moet reageren, omdat het ook al een aantal keren is voorgekomen dat je moest reageren i.v.m. zijn veiligheid. Prioriteiten moet stellen in activiteiten waar je wel oppas voor wilt regelen en activiteiten die je dan maar even voorbij laat gaan. Dus wel naar die verplichte vergadering gaat, maar niet gaat uit eten met vriendinnen, terwijl je er zo’n behoefte aan hebt. Dingen die bij klasgenootjes vanzelfsprekend zijn, maar bij ons niet kunnen omdat papa ziek is, zoals afspreken met vriendjes op woensdagmiddag, papa die meegaat op schoolreisjes, later naar verjaardagen en korter daar blijven dan anderen, omdat papa ziek is.
Door zijn dood kunnen wij ons leven weer oppakken en dat voelt als een verademing!!! Gepaard met verdriet en schuldgevoel, want “Hoe kan ik nu blij zijn dat hij dood is, hield ik dan niet genoeg van hem, mis ik hem dan niet, hij wilde toch ook geen afscheid nemen van ons, hij ziet zijn meiden niet groot worden, hoe kan ik hier nu blij om zijn?” Als ik terugdenk aan die periode uit mijn leven, dan zou ik absoluut niet terug willen in de tijd. Ik hoop ook echt oprecht dat dit me nooit meer opnieuw overkomt.
Toch is het juist de dood die ervoor gezorgd heeft dat wij alles naar elkaar hebben kunnen uitspreken. Wij weten van elkaar hoeveel we van elkaar houden, hoe zeer we elkaar gaan missen, waarom we het zeventien jaar met elkaar hebben uitgehouden, waarom we verliefd op elkaar werden, hebben we er vertrouwen in dat de toekomst wel goed komt. Heb ik toestemming om mijn leven weer op te pakken.
En dat nieuwe leven, zou ik dat willen inleveren? Ik ben eigenlijk best blij met hoe dat er nu uitziet. Ik ben de tweede liefde van mijn leven tegen gekomen, waar ik heel gelukkig mee ben. Hij heeft mij als de vrouw leren kennen, die ik mede dankzij Paul geworden ben. Maar hij heeft mij ook nieuwe kanten van mezelf laten ontdekken, die ik ook enorm waardeer. Ik ben óók blij met de vrouw die ik nu ben. Zou ik de ene liefde willen opgeven voor de ander? Ik zou niet willen dat Paul niet in mijn leven is geweest, ik koos zo opnieuw voor een leven met hem. Maar ik kan Rich ook niet meer missen. En baal ik af en toe dat Rich een leven voor mij had. Terwijl ik dat zelf ook had. Zou ik meteen weer terug gaan als Paul voor mij stond?
Zo zei mijn dochter laatst, dat als dat zo was, dat ze dan én én wilde, en papa en Rich.
Rich had laatst een droom, waarin hij droomde dat Paul terug was. Natuurlijk ging ik in zijn droom terug naar Paul en ik had ook een zeer goede en geoorloofde uitleg waarom ik terug ging. Rich begreep het meteen, maar uiteindelijk bleef hij zelf wel eenzaam en verdrietig achter.
IWas het niet de dood die me juist al zo intrigeerde toen ik nog heel jong was. Koos ik niet voor niets het onderwerp “Rouw en verlies bij kinderen” voor mijn eindwerkstuk. En is het dan ook niet zo, dat ik juist door hun dood en alle verlies dat ik in mijn leven heb meegemaakt, nu het werk doe waar ik zoveel voldoening uithaal. Dankzij hun dood kan ik juist een ondersteuning zijn voor anderen.
Rouw, verlies, het roept allemaal vragen en antwoorden op, waar we het liefst van wegrennen, omdat de eerlijke antwoorden die we geven, niet altijd zijn wat we willen horen, of wat de maatschappij van ons verwacht. Juist daarom gaat rouw ook vaak gepaard met rouw en schuldgevoelens. Ook deze gevoelens, vragen en gedachten horen erbij en vragen om gezien, gehoord en gevoeld te worden.
Zou ik willen dat de dood niet bestond? NEE, want juist door de dood weet ik wat liefde is en weet ik wat ik mis! En dat zou ik nooit van zijn leven willen missen.
Loopt jouw hoofd over van vragen, antwoorden en gedachten waar je het liefst van wegrent? Maar weet je ook dat je niet eeuwig kunt blijven wegrennen? Ben je er aan toe om die antwoorden eens een keer hardop uit te spreken, zonder dat je daar meteen om veroordeeld wordt. Maar dan wel in een setting, waarvan je weet dat daar die antwoorden veilig ontvangen worden? Iemand die je meteen begrijpt en kan verwoorden en samenvatten wat jij niet kan of onder woorden durft te brengen?
Kom dan eens bij mij op de koffie; Wanneer je naar huis gaat, is het net alsof je gewoon op de koffie bent geweest. Ik heb nog veel meer van deze leuke, lastige, irritante vragen voor je, die jou helpen om de chaos in je hoofd op een rijtje te krijgen. Die jou helpen om je te bevrijden van je schuldgevoelens en van je strenge zelf.
Ja, er zullen gesprekken tussen zitten, die pittig zijn, die het verdriet weer even heel erg laten voelen, maar de meeste mensen gaan opgelucht en een stuk lichter naar huis. En voelen zich na vijf gesprekken een heel ander mens.
Afspraak maken? http://www.biancakrolcoaching.be/contact
Liefs, Bianca
