14 mei 2022
𝙄𝙣 𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧𝙨𝙩𝙖𝙖𝙣𝙙𝙚 𝙥𝙤𝙨𝙩 𝙠𝙧𝙞𝙟𝙜 𝙟𝙚 𝙫𝙖𝙣 𝙢𝙞𝙟 𝙖𝙡 𝙚𝙚𝙣 𝙩𝙞𝙥 𝙤𝙫𝙚𝙧 𝙝𝙤𝙚 𝙟𝙚 𝙟𝙚 𝙠𝙞𝙣𝙙𝙚𝙧𝙚𝙣 𝙗𝙞𝙟 𝙝𝙚𝙩 𝙯𝙞𝙚𝙠𝙩𝙚𝙥𝙧𝙤𝙘𝙚𝙨 𝙫𝙖𝙣 𝙝𝙪𝙣 𝙤𝙪𝙙𝙚𝙧 𝙠𝙪𝙣𝙩 𝙗𝙚𝙩𝙧𝙚𝙠𝙠𝙚𝙣. 𝙒𝙞𝙡 𝙟𝙚 𝙣𝙤𝙜 𝙢𝙚𝙚𝙧 𝙩𝙤𝙤𝙡𝙨 𝙝𝙞𝙚𝙧𝙫𝙤𝙤𝙧 𝙢𝙖𝙜 𝙟𝙚 𝙢𝙚 𝙖𝙡𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙚𝙚𝙣 𝙥𝙗 𝙨𝙩𝙪𝙧𝙚𝙣.
Ik weet het nog als de dag van gisteren….de dag van de diagnose….
Paul voelde zich al een tijdje niet lekker in zijn vel; felle hoofdpijn, geprikkeld, moe….Maar ja, wat wil je ook, pas ouders van een tweede dochter dus nog erg korte nachten en in afwachting van wel of geen contractverlenging. Eigenlijk precies zoals bij onze eerste dochter twee jaar eerder. Na een half jaar had dat zich ook rechtgetrokken, dus ik ging er vanuit dat dit nu weer zo zou gaan. Als Yune een half jaar zou zijn en het contract zou verlengd zijn dan zou het vast wel beter gaan. Ik was sowieso niet zo stressgevoelig, Paul daarentegen absoluut wel. Echter toen Paul dubbel begon te zien en met één hand voor zijn ogen naar zijn werk zat te rijden om de echte auto van de dubbele te onderscheiden, de prikkelbaarheid en de hoofdpijn stegen, zei ik dat het tijd was om een gesprek op het werk aan te vragen voor wel/geen contractverlenging als hij zo’n last had van die spanning – Inmiddels dacht ik aan een burn-out – want ik was niet van plan dit gezin in mijn eentje te draaien, omdat hij zo nodig moest autorijden. Dat deed hij. Jammer genoeg bracht zijn baas geen verlichting, want zijn jaarcontract werd niet omgezet naar een vast contract. Natuurlijk verdwenen de klachten niet. Ik zei tegen hem om dan maar een afspraak bij de huisarts te maken en zich op het werk ziek te melden, want zo met deze klachten kon hij echt niet werken. Eerst die burn-out maar eens onder controle krijgen en dan op zoek naar ander werk. De dag er na konden we bij de huisarts terecht. De dokter vroeg aan Paul of hij dan echt zo’n stresskip was en onderzocht hem. De dokter hoorde hem aan, maar zei dat hij hem toch ook voor de zekerheid naar de neuroloog stuurde. De iris in het oog van Paul stond namelijk ook veel meer naar binnen gedraaid en de pupil was nog amper te zien. We hadden toch voor de dag er na al een afspraak bij de oogarts staan, want omdat Paul zo’n last van zijn zicht had, was hij ook al bij de opticien geweest. Een bril was al aangemeten, maar de klachten verdwenen niet, daarom stuurde de opticien hem door naar de oogarts. Waar wij bij zaten belde de dokter naar de neuroloog voor een afspraak. We konden een dag later al terecht. Eigenlijk hadden toen bij ons de alarmbellen moeten afgaan. Maar wij gingen naar de neuroloog met het idee dat Paul daar een tweede check ging krijgen en dan zou het wel goed komen.
Toen we de dag er na bij de neuroloog aankwamen, liet die hem dezelfde testen ondergaan als de huisarts. Nadat de neuroloog klaar was zei hij dat hij voor de zekerheid ook nog even een CT-scan wilde afnemen. Dat konden we meteen aan de balie regelen en zodra dat klaar was, moesten we ons weer bij de neuroloog melden. Ook nu zeiden we: “Dan ben je tenminste van top tot teen nagekeken en is een en ander uitgesloten.” Echter toen we een uur later bij de neuroloog terug waren, zei die meteen dat hij geen goed nieuws had, want in Pauls rechterhersenhelft zat een hele grote tumor. Hoe reageer je op zo’n nieuws? Geen enkele reactie is fout in deze. Wij werden er stil van. De neuroloog wilde hem eigenlijk meteen daar houden en opnemen. Dat viel ons even koud op ons dak…, want nu al meteen daar blijven….we hadden Yune bij ons omdat ik haar nog borstvoeding gaf en Nynthe was bij opa en oma, nog steeds in de veronderstelling dat papa bij de oogarts was. De oogarts zijn we niet meer naar toe hoeven gaan….De neuroloog hakte de knoop voor ons door, want hij zag aan alles dat wij niet konden beslissen om te blijven. Hij stuurde ons naar huis, naar onze andere dochter, maar we moesten ons wel morgenvroeg om 8.30u melden. Dat zouden we doen.
Toen we bij Pauls ouders thuiskwamen was daar niemand. We hebben de moeder van Paul gebeld om te vragen waar ze was en hoe lang het zou duren voordat ze thuis was. Ze kwam er meteen aan zei ze. Het slechte nieuws zouden we wel vertellen als ze thuis zou zijn. Maar ze hoorde aan mijn stem al dat het niet goed was. Dan moet je de vader en moeder van je man, hun oudste zoon, gaan vertellen dat hun zoon ernstig ziek is, dat hij een grote tumor in zijn hoofd heeft.
De moeder van Paul deed een belronde naar de broers en zus van Paul. Die avond hebben we samen gegeten; aardappelen, rode kool en braadworst. Het was erg stil aan tafel….
We gingen naar huis en we vertelden Nynthe dat papa morgen naar het ziekenhuis moet. “Papa is namelijk heel erg ziek. Papa heeft een bolletje in zijn hoofd dat hem ziek maakt. Daardoor kan hij dus ook niet zo goed zien, want dat bolletje zit aan de binnenkant van zijn hoofd tegen zijn ogen te duwen. Als we morgen in het ziekenhuis zijn, gaat de dokter vertellen wat hij daar aan gaat doen. Morgenvroeg zullen we samen papa gaan brengen naar het ziekenhuis.”
Die avond belden we onze beste vrienden om het slechte nieuws te vertellen. Mijn beste vriendin kreeg dit nieuws op haar verjaardag te horen. Van de ene kant was het, hoe meer telefoontjes we pleegden, hoe makkelijker het werd om dit nieuws te vertellen, van de andere kant was het ook precies weer moeilijker om dit nieuws aan je beste vrienden te moeten vertellen.
Ik grapte nog tegen Paul, dat hij ergens ook wel mazzel had, want door zijn dubbel zicht had hij niet een Bianca, maar twee. Ik vroeg hem nog welke de mooiste was.
De volgende ochtend wilden we naar het ziekenhuis vertrekken en toen startte de auto niet, de accu was leeg. Gelukkig kreeg een buurman hem aan de praat. Huilend brachten we ook de buren op de hoogte. Eenmaal in het ziekenhuis in Sittard aangekomen, stuurden ze ons, na een heel vraaggesprek, naar het ziekenhuis in Genk. Want daar zaten de neurochirurgen, die had Sittard niet. We raapten ons maar weer bijeen en reden door de sneeuw naar Genk, met een baby van 10 weken en een peuter van 2 op de achterbank. Over 4 dagen zou het Pakjesavond zijn. Paul zei onderweg tegen mij dat als hij het niet zou overleven, dat ik met zijn moeder, maar een uitvaartdienst moest regelen. Hij liet alles aan ons over en vertrouwde er op dat dat wel goed zou komen. Hij was er dan toch niet meer en we moesten het maar doen zoals wij dat wilden. En dat ik ook maar op zoek moest naar een nieuwe partner. Ik zei hem dat ik dat wel erg makkelijk vond…
Toen we in Genk aankwamen en Paul op zijn kamer geïnstalleerd was zei de dokter dat hij met spoed geopereerd moest worden en dat dit echt niet langer had moeten duren, want dan zou het de druppel zijn geweest die de emmer zou doen overlopen. Dat nieuws kwam binnen….!!! Ik heb die dag aan een stuk gehuild, eten kon ik niet. De dag er na werd ik wakker met spierpijn in mijn gezicht, spierpijn van het huilen, ik wist niet eens dat dat kon.
Aan Nynthe vertelde ik dat de dokter papa ging opereren en zou PROBEREN het bolletje weg te halen.
Pakjesavond vierde ik voor de eerste keer alleen, maar wel vervroegd. Ik wilde niet nog gezellig iedere avond leuk schoen zetten en Sinterklaasliedjes zingen. De meiden vonden op 3 december in de ochtend al, al hun cadeautjes. Wel heb ik voor Paul alles gefilmd.
In de dagen voordat Paul geopereerd werd, is iedereen die ons lief was nog in het ziekenhuis een bezoekje komen brengen. Zodat ze hem elk geval nog een keer gezien en gesproken hadden.
De dag dat Paul geopereerd werd was zenuwslopend. We zouden gebeld worden als het klaar was. Met zijn ouders, broers en zus zaten we ’s avonds bij mij thuis te wachten op het verlossende telefoontje. 10u later belde de dokter eindelijk. Alles was goed gegaan en ze hadden zelfs alles kunnen wegnemen. Het was alsof we de loterij hadden gewonnen. Ik was dat jaar eigenlijk niet van plan de kerstboom op te zetten, maar nu moest ie op. We gingen kerst vieren dit jaar! Die avond mochten we heel kort nog even naar hem toe op de IC. En ongelooflijk, 10 Dec waren we al weer thuis.
Hoe die dagen er aan toe gingen zal ik je in een volgende post vertellen.
Zoals je kunt lezen vind ik het heel belangrijk om open en eerlijk te zijn naar mijn kinderen, hoe jong ze ook zijn. Kinderen verdienen het om op hun niveau de waarheid te weten. Ze voelen dat er iets aan de hand is, ze kunnen maar beter de waarheid van jou horen, dan dat ze zich een eigen waarheid gaan maken. Ik ben er van overtuigd dat dat een van de redenen is waarom het zo goed met de meiden gaat.
𝙒𝙞𝙡 𝙟𝙚 𝙣𝙤𝙜 𝙢𝙚𝙚𝙧 𝙩𝙞𝙥𝙨 𝙚𝙣 𝙩𝙤𝙤𝙡𝙨 𝙤𝙫𝙚𝙧 𝙝𝙤𝙚 𝙟𝙚 𝙟𝙚 𝙠𝙞𝙣𝙙𝙚𝙧𝙚𝙣 𝙗𝙞𝙟 𝙝𝙚𝙩 𝙯𝙞𝙚𝙠𝙩𝙚𝙥𝙧𝙤𝙘𝙚𝙨 𝙫𝙖𝙣 𝙝𝙪𝙣 𝙤𝙪𝙙𝙚𝙧 𝙠𝙪𝙣𝙩 𝙗𝙚𝙩𝙧𝙚𝙠𝙠𝙚𝙣, 𝙢𝙖𝙜 𝙟𝙚 𝙢𝙚 𝙖𝙡𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙚𝙚𝙣 𝙥𝙗 𝙨𝙩𝙪𝙧𝙚𝙣. 𝘿𝙖𝙣 𝙠𝙞𝙟𝙠𝙚𝙣 𝙬𝙚 𝙨𝙖𝙢𝙚𝙣 𝙤𝙛 𝙞𝙠 𝙬𝙖𝙩 𝙫𝙤𝙤𝙧 𝙟𝙤𝙪 𝙠𝙖𝙣 𝙗𝙚𝙩𝙚𝙠𝙚𝙣𝙚𝙣.
Liefs Bianca
