1 juli 2022
Ik kan niet anders beamen dan dat dit klopt!
Alleen bedoel ik het niet sarcastisch.
Overal om je heen hoor je dat mensen in situaties als de mijne,
veel vrienden verloren zijn.
Ik alleen maar zeggen:
“De mijne zijn gebleven!”
Mijn vrienden
– lees vrienden – (schoon)familie – buren –
de mensen die ik het meest liefheb en waar ik het meest nood aan heb,
ze zijn gebleven van toen tot nu.
Er zijn zelfs nog vrienden bijgekomen;
Vrienden die ik nog niet had ten tijde van de diagnose, maar wel tijdens het ziekteproces, het overlijden en daarna.
Gewoon mensen zoals jij en ik.
En wat ben ik blij met ze…
Ik kon niet spontaan bij ze binnenlopen, omdat mijn situatie dat niet toeliet,
maar toch waren/zijn ze er voor me; Voor een luisterend oor,
het opvangen van de kinderen,
het mee op sleeptouw nemen op uitjes, etc.
Daarom voor mijn echte vrienden, een dikke kus en dankjewel 
Wat maakt het dat ze zijn gebleven?
Ik denk vooral dat we gelijkwaardig aan elkaar zijn.
Wij staan ook voor hen klaar.
Maar wat vooral heeft gezorgd voor deze gelijkwaardige vriendschap, is de open en eerlijkheid vanuit ons.
Steeds betrokken we hen bij ons proces.
Van diagnose tot controles, operaties, behandelingen, vakanties, leuke dingen en het laatste stukje, het overlijden en daarna mijn leven met de meiden weer opbouwen.
Mensen gaan je niet uit de weg omdat ze je niet meer aardig vinden.
Ze doen dit omdat ze niet weten hoe ze ermee om moeten gaan,
weten niet wat ze moeten zeggen, bang om iets verkeerds te zeggen/vragen.
Moeten ze het onderwerp juist wel/niet aansnijden?
Moeten ze je vragen om mee te gaan naar het terras,
heb je daar überhaupt nog zin in?
Wanneer ze je niet aanspreken kunnen ze in elk geval niets ‘fouts’ zeggen.
Juist de openheid vanuit jou zorgt er voor dat mensen je durven te benaderen.
Dat ze zien, weten, voelen wat je nodig hebt.
Mijn openheid nú zorgt ervoor dat ik jou kan helpen meer open te zijn.
Wil je weten hoe? DM, reageer met een 
of vraag mijn e-book aan.
Liefs Bianca Krol
