21 augustus 2022
Een taxi bracht mij en de meiden, die ik overigens geen seconde van mijn zijde liet wijken, naar het ziekenhuis waar Paul zou zijn…
We kwamen aan in een streekziekenhuis, waar ze het niet zo nauw namen met de hygiëne, patiënten op de gang lagen…en wie we ook vroegen waar Paul was, niemand leek het te weten, verwezen ons door en die personen waren vervolgens geïrriteerd dat we het aan hen vroegen.
Op een gegeven moment ben ik zelf deuren open gaan doen, waarbij ik achter een deur Paul zag liggen.
Het medisch personeel was druk met hem bezig.
Toen ze ons zagen, wilden ze eerst de kinderen naar buiten hebben, dat liet ik niet toe.
En vervolgens kregen ik een preek hoe ik het überhaupt in mijn hoofd haalde om met zo’n ziek iemand op vakantie te gaan.
Ik heb natuurlijk even uitgelegd dat het zo niet gegaan is.
Ik moest buiten verder wachten.
Het zag er in ieder geval niet goed uit.
Ik nam de meiden apart en vertelde hen dat papa nu heel erg ziek is, dat de dokter gaat proberen om hem wakker te maken, maar dat het best kan zijn dat dat niet lukt en papa niet meer wakker wordt. “Gaat papa dan dood?” “Ja dan gaat papa dood.”
Dat ging natuurlijk gepaard met heel veel verdriet, maar ik ben zo blij dat ik altijd eerlijk tegen de meiden ben op hun niveau, dat ik ze “alleen nog maar” dit laatste stukje hoefde te vertellen.
De dokter kwam en vertelde dat ze hem een behoorlijke dosis medicatie hebben gegeven en nu is het afwachten hoe hij daar op reageert.
Vaak zag ze dat deze dosis vochtafdrijvers toch wel goede resultaten gaven.
We mochten nog even bij hem en daarna moesten we naar het hotel.
Vervolgens werd ik gebeld dat Paul overgevlogen zou worden naar Athene en wij mochten mee, we moesten onze spullen pakken.
Daar zou hij eerst andere zorg krijgen voordat we naar NL mochten.
Nog geen uur later werd ik gebeld dat Paul alleen overgevlogen zou worden, hij was namelijk te zwak om ons er bij te hebben, hij reageerde niet meer op pijnprikkels en het was nog maar de vraag of hij de vlucht mocht gaan maken.
