Nog tien nachtjes slapen en dan ben ik jarig.

Toen Paul nog leefde, heb ik jarenlang mijn verjaardag niet gevierd. Want een verjaardag met veel mensen, veel prikkels van bewegingen en geluid, het zorgen voor een hapje en een drankje, betekende veel stress voor Paul. Zowel vooraf, als achteraf. En uiteindelijk ook stress voor mij. Dat was het me niet waard.

Jarig voelen

Toch zorgde Paul er altijd voor dat ik me jarig voelde; als hij niet in staat was om zelf een cadeautje te gaan kopen, dan regelde hij iemand die dat voor hem deed. Met een duidelijke omschrijving van het product en de winkel waar het gehaald moest worden.

Wanneer ik mijn verjaardag wel vierde, dan was dat altijd met Paul samen. Want tussen onze verjaardagen zat precies een maand. Een maand lang was ik dan, eventjes, even oud als hij.

Nadat we op een halfjaarlijkse controlescan te horen kregen dat de tumor zó stabiel was, dat we pas na een jaar terug moesten komen, besloten we om onze verjaardagen nog eens te vieren.

Het leven, dat ons weer wat tijd had gegeven, moest gevierd worden!

Uitpakken

We besloten uit te pakken; een tent in de tuin, meerdere gerechten, drank in overvloed, familie, ooms, tantes, neven, nichten, vrienden, buren, iedereen was welkom. De moeheid en de prikkelbaarheid achteraf, daar zouden we later wel mee dealen.

Het was een super feest. Het was ook ons laatste feest. Want bij de volgende scan is het mis. Niet dat Paul zijn volgende verjaardag niet meer heeft gehaald, maar de chemo en het ziek-zijn putte hem zo uit, dat een verjaardag vieren, zelfs in het klein, er niet meer in zat.

Een jaar later was ik dertien maanden lang even oud als Paul. Hij zal altijd 35 blijven. Maar ondertussen blaas ík al acht kaarsjes meer uit dan Paul. De 35 ligt al ruimschoots achter mij.

Niet hetzelfde

Het klonk aanlokkelijk om mijn verjaardag nooit meer te vieren. Geen geregel, niks, want een verjaardagsfeest zou nooit meer hetzelfde zijn. Maar of ik mijn verjaardag nu wel of niet vier, geen enkele verjaardag zal nog hetzelfde zijn zonder hem.

Dus vier ik mijn verjaardag zo meteen al voor de negende keer zonder Paul. Het blijft confronterend dat hij er weer niet bij is.

Verplicht

Toch vier ik het groots! Want dat ben ik verplicht. Verplicht aan het leven, verplicht aan Paul, die zo aan het leven hing en er feestend graag nog wat jaartjes bij had geteld. Verplicht aan de meiden, die er zo van kunnen genieten dat we nu een feestje zonder beperkingen vieren.

Ik zorg voor een hapje en een drankje en ik nodig iedereen uit die me dierbaar is; mensen die Paul kennen en waarvoor deze feestjes net zo confronterend zijn als voor mij. Maar er komen ook nieuwe mensen. Mensen die Paul nooit hebben ontmoet, maar die ik tijdens mijn nieuwe leven heb leren kennen.

We feesten van ’s middags tot in de laatste uurtjes. Ik geniet, want het kan weer!