“Mama als je alles van te voren had geweten, als je wist dat papa ziek werd en dood zou gaan, was je dan nog steeds met papa getrouwd? En had je dan nog steeds kinderen gekregen?”
Poeh, die kwam even binnen. Want natuurlijk vraagt ze dit geheel spontaan nog even voordat ik haar instop. Niks van aankondiging of voorbereiding.
Maar ook: Zou ik dan aan kinderen begonnen zijn? Ik had ze namelijk zó graag hun hele verdere opgroeiende leven, een lieve, trotse, beschermende, grappige, eerlijke, opvoedende, sterke, heldhaftige papa gegund.
En als ik het had gekund, zou ik ze van dit intense verdriet en gemis gespaard hebben. Want dit pijnlijke verdriet gun ik ze niet. Geen enkel kind zou dit mogen meemaken en definitief afscheid moeten nemen van zijn/haar papa/mama. Ieder kind zou moeten opgroeien in een veilige thuissituatie met liefdevolle gezonde ouder(s).
Welke keuze zou ik dan gemaakt hebben, als ik alles van te voren zou weten?
Gelukkig hoef ik die keuze niet te maken en ben ik heel blij dat ik dit van te voren niet heb geweten.
Ik weet gelukkig ook niet welke keuze ik gemaakt zou hebben.
Ik weet wel dat ik al dat moois wat we samen hadden en hebben, niet zou willen missen. Ik ben heel blij dat Paul wél in mijn leven gekomen is en mij twee kei leuke meiden gegeven heeft. Ik kan me een leven zonder Paul en mijn meiden niet eens voorstellen. Ik zou mijn meiden niet kunnen en niet willen missen.
Ik ben dankbaar dat Paul wél in mijn leven gekomen is, want mede dankzij hem ben ik ontpopt tot de vrouw die ik nu ben. En daar ben ik best trots op. Dankzij Paul ben ik uit mijn schulp gekropen, durf ik grappige, sarcastische en adremme antwoorden te geven. Durf ik voor mezelf op te komen en mijn podium te pakken. Weet ik dat ik geliefd ben, dat ik de moeite waard ben. Geeft hij mij het vertrouwen dat ik het in mijn eentje ook wel red.
Dus ja ik mis hem en ik had hem en mijn meiden liever iets anders gegund. Ik kan me blijven afvragen: “Waarom hij, waarom wij, waarom is hij maar zo kort bij ons gebleven?”
Toch kan ik me ook afvragen: “Waarom zou juist hij in mijn leven gekomen zijn?” Waarschijnlijk omdat hij me zoveel moois te bieden en te brengen had. En daar mag ik best dankbaar voor zijn.
En dat is ook wat ik tegen mijn zevenjarige dochter zei.
Maar ik snap best dat jij misschien zo ver nog niet bent. Of dat je met je mond vol tanden staat als jouw kind weer zo’n heerlijke, directe, slimme vraag stelt.
Weet dat ik jullie beiden kan helpen. Met mijn kennis en ervaring in verlies én jarenlange ervaring als leerkracht, weet ik hoe ik jouw kind kan ondersteunen in zijn/haar rouwproces. Via gesprekjes tijdens creatieve activiteiten, zal ik met alle aandacht jouw kind geven wat het op dat moment nodig heeft.
Én/of, ik ben er ook voor jou. Om jou te ondersteunen in jouw rouwproces, je inzicht en kennis te geven in je eigen rouwproces, én/of in dat van je kind. Ik kan je helpen om jouw rol als (rouwende) ouder, tóch te kunnen pakken.
Stuur me een berichtje, via https://www.biancakrolcoaching.be/contact
Voor jezelf of voor je kind. Samen bekijken we wat ik voor je/jullie kan betekenen.
Je hoeft dit niet alleen te doen, de eerste stap zet jij, samen tackelen we de rest!
Liefs,
Bianca
#rouw #verlies #coach #rouwcoach #verliescoach #coaching #kind #kinderen #jongekind #ouders #alleenstaandeouder #weduwe #weduwnaar #opvoeding #ouderrol #papa #mama #vader #moeder #rouwproces #rouwen #rouwverwerking #rouwenverlies #verliesenrouw #rouwbegeleiding #kindercoach #jongeren #weduwouder #hulp #alleenstaandemoeder
