Wij hebben regelmatig de slappe lach, wanneer mijn dochters het weer eens over “hun dode papa” hebben.  Dat begon al toen Paul thuis nog lag opgebaard en Yune doktertje met haar papa speelde. Met haar stethoscoop in haar oren luisterde ze naar het hart van haar papa, om hem vervolgens haar conclusie te geven: “Nee sorry, jij bent dood!”

‘Nee sorry, jij bent dood’

Hoe confronterend en verdrietig het ook was, ik moest er hard om lachen.

Niet van een vreemde

Alsof het nog niet grappig genoeg was, kietelde Yune hem een minuut later ook nog met een roos onder zijn neus. Natuurlijk gaf Paul geen krimp, maar het was wel een grapje waarvan ik zeker weet dat Paul er om zou lachen. Waarschijnlijk zou hij met haar en haar zus hetzelfde doen. Ze hebben het echt niet van een vreemde.

Ik aanschouwde het tafereel; het was grappig en geruststellend om te zien, omdat ze speelde zoals ze altijd speelt. Haar rouwproces werd meteen in gang gezet.

TikTok

Inmiddels zijn ze dertien en vijftien en nog steeds wordt “mijn dode papa” als een dankbaar onderwerp gebruikt om grapjes over en mee te maken. Dus wanneer er een TikTok-rage is waarbij ouders op een grappige manier te kijk worden gezet, dan halen de meiden de urn erbij voor een filmpje.

Natuurlijk zouden ze dit liever doen zoals de andere kinderen. Want juist nu is het gemis weer even heel erg voelbaar; papa zou hier in real life wél aan meegewerkt hebben. Maar in plaats van boos en verdrietig te zijn om wat niet meer kan, zijn ze creatief op hun eigen manier.

Over de doden niets dan goeds

Toch wordt dit onder hun leeftijdsgenoten niet altijd begrepen. Niet omdat ze het niet grappig vinden, integendeel zelfs! Maar omdat ze zich er ongemakkelijk bij voelen. Want voor de doden moet je toch respect hebben?

‘Waarom niet? Mijn papa wordt hier echt niet minder dood van’

“Dat kun je toch niet maken?” krijgen mijn dochters dan ook regelmatig te horen.“Waarom niet?” antwoordt Nynthe dan, “mijn papa wordt hier echt niet minder dood van.”

Daarmee haalt ze de ongemakkelijkheid bij haar vrienden weg en geeft ze toestemming om hierom te lachen.

Vleugje humor

Het doet namelijk niks af aan de band die ze met hun papa hadden, het gemis dat ze voelen, of het respect dat ze voor hun vader hebben. Het is geen verbloemen van verdriet, het overschreeuwen van gemis, of het maskeren van emoties. Het is vooral een vleugje humor toevoegen aan de situatie die is zoals die is.

‘In dit gezin houden we gewoon van lachen, ook op dagen dat het even niet zo grappig is’

In dit gezin houden we gewoon van lachen, ook op de dagen dat het even niet zo grappig is.

Net zoals hun papa dat deed. Misschien maakt dat het daarom juist zo makkelijk om er op deze manier mee om te gaan.