“Mama, ben je serieus?!!!”
“Ja, papa vond dit afschuwelijk.”
“Waarom ging je dan niet met een vriendin?”
Een logische gedachte van mijn puberdochter, die het op stap gaan inmiddels heeft uitgevonden. Ik snap haar hierin ook volledig en omdersteun dit ook helemaal. Maar tot mijn 35e dacht ik daar heel anders over.
Naast dat het überhaupt al een hele uitdaging is om als (aanstaande) weduwe, alleenstaande moeder alle ballen van school, werk, clubjes en huishouden in de lucht te houden, zorgen voor en om de kinderen, dealen met hun en mijn eigen emoties, vond ik het moeten missen van volwassen contacten, ook een van de moeilijkste dingen.
Waar ik ook was, zowel door de week, als in het weekend, ik zat altijd tussen de kinderen, was het niet thuis, dan was het wel in de klas, waar ik juf was.
Ik miste de aanspraak, het voeren van een gelijkwaardig gesprek, het kunnen sparren of even kunnen ventileren.
En ook al heb ik een heel goede band met mijn kinderen, hebben we het heel leuk samen, het zijn geen volwassenen en zo mag ik ze ook niet behandelen, ook niet bij het gebrek ervan. Ik heb nog steeds mijn verantwoordelijkheid over hen en het is niet de bedoeling dat ik hen lastigval met mijn sores.
Toen Paul nog leefde, kon ik niet zomaar even de deur uit naar een vriendin, even niet de vrouw van een zieke partner zijn, want de meiden konden niet bij hun papa blijven, vanwege het onvoorspelbare wat kinderen nu eenmaal doen. De geluiden en de hoeveelheid prikkels die kinderen met zich meebrengen waren voor Paul in zijn eentje te veel. En nadat Paul was gestorven, stond ik er helemaal alleen voor, de meiden van 5 en 7 te klein om alleen thuis te blijven.
Door een goede structuur konden we ons leven redelijk draaien en plofte ik ‘s avonds met nog wat tijd voor mezelf over op de bank. Maar ik bracht ik die avonden wel in mijn eentje door. En daar zaten lange avonden tussen kan ik je zeggen. Wat was ik blij als iemand een whatsappje stuurde. Ben ik mijn vriendinnen nog dankbaar dat ze naar mij kwamen om bij te kletsen, omdat ze wisten dat ik niet weg kon. Of me op woensdag na het werk uitnodigden om te blijven eten. Maar ik kon dat toch niet iedere week, of meerdere avonden in de week van ze verwachten en Netflix had ik toen nog niet 😉
Natuurlijk valt er altijd wel iets te regelen, maar als ik iets wilde, moest ik altijd oppas regelen. Dan moest iets wel heel hoog op mijn prioriteitenlijstje staan, wilde ik er voor kiezen om mijn kinderen weg te brengen. Mijn meiden gaf ik echt niet zomaar af, zeker niet in deze situatie, ze hebben juist nu hun mama nodig, dacht ik.
Ik heb echt moeten leren dat, ook al heb je kinderen en hebben zij het heel moeilijk, dat ik, mama, ook tijd voor zichzelf mag nemen. Dat ik, mama, ook leuke, volwassen dingen mag doen, naast die ene carnavalszaterdag en die ene oktoberfeestzaterdag. En daarmee niet hoef te wachten tot ze alleen thuis kunnen blijven. Juist daardoor houd ik het vol en kan ik vaak, want altijd is een illusie, de moeder zijn die ik wil zijn.
Met mijn verstand wist ik dat natuurlijk al lang, maar door het ook daadwerkelijk te doen, ervaar ik dat het leven op volwassen niveau nog heel veel te bieden heeft en mijn kinderen in goede handen zijn, ook als ik er even niet ben.
Herken je dit? Ben je de lange avonden in je eentje ook zo zat, en put het entertainen van de kinderen in het weekend je langzaam uit? Zou je ook wel weer eens een volwassen gesprek op niveau willen voeren?
Wat nu als een gesprek met mij, een kopje koffie erbij, kan voelen als een uitje, maar we tegelijkertijd werken aan inzichten, kennis, begrip, vertrouwen, veiligheid, tools en handvatten in het respectvol omgaan met jouw verlies?
Uitproberen? Maak een afspraak en ik zet de koffie klaar, want ook ik geniet er nog steeds van als mensen op de koffie komen.
P.S. je hoeft geen kinderen te hebben om bij mij op de koffie te mogen komen 🙂
Liefs Bianca
