11 juli 2024
“Bianca, heb je niet iets dat ik kan doen?”
“Hoe bedoel je?”
“Ja gewoon, tips of een trucje dat ik kan toepassen waardoor ik me niet meer zó voel.”
“Nee helaas, sorry ik kan niet toveren.”
Kon ik maar toveren, dan toverde ik al je verdriet weg en toverde ik al je pijn weg. Dan hoefde je niet te missen. Dan zou ik zorgen dat je niet het gevoel hebt van dit verdriet te moeten wegrennen, omdat het te intens is, ondraaglijk is, onmenselijk is. Dan zou ik zorgen dat je deze pijn van dit gemis niet hoeft te voelen. Dan zou ik zorgen dat je tranen je niet op elk onverwacht moment overvallen. Dan zou ik zorgen dat het leven niet zo donker voelt en geef ik je energie en zin om het leven aan te gaan. Dan zou ik zorgen dat de lege lange dagen en avonden niet zo confronterend en eenzaam voelen. Dat liedjes, foto’s en geuren je niet pijnlijk doen herinneren aan de tijd dat je dierbare er wel nog was. Dan toverde ik alleen nog maar mooie herinneringen naar boven, wat zorgt voor een glimlach op je gezicht. Dan zou ik je verlossen van je schuldgevoelens en je gedachten die je ‘s nachts bezighouden. Ik zou zorgen voor een arm om je heen wanneer je dat nodig hebt zodat je er dan niet alleen voor staat.
Maar helaas ik kan niet toveren.
“Maar Bianca, wat dan wel? Dit is zo niet leuk meer en niets wat ik doe lijkt te helpen. Hoe heb jij dit dan gedaan? Als ik er toch al eens bij kan zitten zoals jij er bij zit, na wat jij al allemaal hebt meegemaakt, dan moet ik dat toch ook kunnen.”
Dit zijn vrijwel altijd de eerste dingen die een cliënt tegen mij zegt wanneer hij/zij met mij kennismaakt. Hopend op een wondermiddel.
En ik snap het, want de pijn en het gemis van een dierbare te moeten (gaan) missen is afschuwelijk. Het uitzicht dat dit voor eeuwig is, is bijna ondraaglijk. Nooit meer die knuffels, de gesprekken aan de keukentafel, de grapjes die alleen jullie snapten, de speciale uitjes die echt iets van jullie samen waren, de dag doornemen tijdens het avondeten, kijken naar zijn/haar wedstrijd, papa/mama die je van school haalt…..De toekomst die er ineens zo anders uitziet is leeg, grijs en ontiegelijk onvoorspelbaar, akelig en somber. Schuldgevoelens en gedachten van “Had ik maar…” Die je gek maken van wanhoop en verdriet, je het gevoel geven dat je tekort schiet.
“Hoe kom je dan van dit gevoel af?“
Ik vertel dan altijd eerst dat jouw verdriet net zoveel waard is als dat van mij. De verliezen die ik heb meegemaakt zijn niet erger of minder erg. Mijn verdriet moet ik mee dealen, en jij met het jouwe. Jij voelt je nu zo en dat komt omdat je een dierbare moet (gaan) missen. Jouw verdriet mag er dus zijn. Het is een teken van liefde, van lief kunnen hebben, van goed kunnen hechten en het risico van een relatie aangaan. Want bij elke relatie zit ook het risico er in dat je gekwetst wordt of je dierbare moet gaan verliezen. Deze pijn is dus de vertaling van de liefde die er fysiek niet meer is, jouw liefde die fysiek nergens meer naar toe kan. Hoe dieper of hoe betekenisvoller de relatie, hoe groter de pijn, het verdriet en het gemis. Juist daar komen die schuldgevoelens vandaan, want met het aangaan van een relatie (dit kan overigens elk soort relatie betekenen, niet perse alleen een liefdesrelatie) komt meteen ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel naar boven. Je wilt graag doen wat in je mars ligt om er voor te zorgen dat je dierbare niets overkomt. Je verantwoordelijkheidsgevoel en je schuldbesef gaan in je brein op een dodelijk vermoeiend tempo na of je er echt alles aan gedaan hebt of dat je niet iets had kunnen doen om bepaalde dingen te voorkomen. Dus ook de schuldgevoelens en je verantwoordelijk voelen voor komt vanuit liefde.
Dit alleen al zorgt voor zoveel rust en begrip voor deze pijn, die toestemming krijgt om er te mogen zijn, het lijkt wel of het nu geoorloofd is om dit te mogen voelen.
Maar oké, hier is het niet mee opgelost. De pijn, dit vreselijke verdrietige gevoel waar je misschien nu iets minder hard van wegrent, het gemis, is er na deze kennis nog steeds.
“Wat is dan de volgende stap?”
“Er is ook geen stappenplan.” Juist omdat er zoveel liefde mee gepaard gaat, zul je je hele verder leven onverwachte momenten gaan ervaren dat je geconfronteerd wordt met het verlies. Zul je je dierbare weer heel hard missen. Maar tegelijkertijd zal het je dan ook een fijn gevoel kunnen geven dat je hem/haar nog niet vergeten bent.
“Dus dit gaat nooit over?”
“Nee, eigenlijk niet, zoals ik zei, verdriet en gemis blijft, omdat je geliefde te dierbaar en waardevol is om van weg te rennen en te doen vergeten.
“Dat klinkt eigenlijk wel heel erg mooi en logisch ook. Heb jij dat na al die tijd ook nog steeds?”
“Ja.“
“Maar toch zit jij er heel anders bij dan ik, wat heb jij dan gedaan? Ik snap dat je niet kunt toveren, maar wat dan wel? Er moet toch wel iets zijn?”
Wat mij heeft geholpen, en later in verschillende nascholingen is bevestigd dat het een juiste manier was, is me onderdompelen in kennis rondom rouw en verlies. Ik wilde houvast, snappen wat er aan de hand was, nog ergens de controle over uit kunnen voeren. Want soms voelde het of ik de controle over het leven compleet kwijt was. Niemand snapte mijn pijn, mijn gevoel. Leeftijdsgenoten begrepen me al helemaal niet, die woonden nog thuis bij papa en mama (verlies van mijn moeder op mijn 15e). Ik ging lezen, en schreef een eindwerkstuk tijdens mijn opleiding over “Rouw en verlies bij kinderen”, podcasts luisteren, op zoek gaan naar (h)erkenning, urenlang praten met mijn vriendinnen en lotgenoten, structuur aanbrengen in mijn dag, maar vooral dwars door de pijn heen, i.p.v. voor het verdriet weg te rennen. En hulp gezocht. Voelen dat dit er is, mezelf toestaan dat dit gemis, dit verdriet, deze pijn, dit gevoel, niet leuk is, oneerlijk is, eenzaam is. Van me afschrijven, dagboekvorm, dichten en whatsappen met hoe de situatie is en hoe ik me daarbij voel. Afleiding zoeken, het me gunnen af en toe iets zonder de kinderen te doen. En af en toe een creatieve activiteit; Er hebben verschillende zelfgemaakte kransen aan de voordeur gehangen, wanneer ik daarmee bezig was, was ik ook echt even alleen daar mee bezig, terug in het hier en nu. Ideeën uitgevoerd van wat ik aan de muren wilde hebben hangen.
Wil je hier nog meer over lezen en weten hoe je je staande kunt houden tijdens de wirwar van emoties bij jouw rouw? Klik dan op onderstaande link, om het ebook dat ik geschreven heb gratis te downloaden. Dit toepassen zorgt er in ieder geval dat je de dag doorkomt. Waardoor je je rouw kunt aangaan, omdat er begrip, veiligheid en ruimte is.
https://www.biancakrolcoaching.be/shop
Let wel, dit is bij mij een proces van jaren geweest, want het verlies van mijn man Paul, was niet het eerste verlies dat ik heb meegemaakt. Mijn hele leven heeft in het teken gestaan van verlies. Op mijn vijftiende verloor ik mijn moeder. Beetje bij beetje leerde ik bij.
Maar daardoor begrijp ik jou wel en kan ik jou helpen meteen door deze rouw te gaan. Waardoor jij niet eerst een leven aan verlieservaringen nodig hebt om tot dit punt te komen. Al moet ook jij er dwars doorheen, er is geen shortcut.
Is lezen/zelfstudie niet jouw ding, of heb je na het lezen van dit e-book behoefte aan meer en/of een sneller resultaat?
Dan ben je altijd welkom voor hulp bij mij. De meeste mensen voelen zich na vijf gesprekken al een heel ander mens. Wanneer men eenmaal bij mij is gestart of er via de mail contatct is geweest, krijg ik heel vaak te horen: “Jij begrijpt mij, jij weet zo goed te verwoorden wat ik voel, jij snapt het, je geeft waardevol advies, je bent een fijne gesprekspartner.”
Lees gerust eens bij de reviews wat anderen over mij zeiden.
https://www.biancakrolcoaching.be/reviews/
Wat kan ik dan wel voor jou betekenen, ondanks dat ik niet kan toveren?
- Je verhaal (meerdere keren) eindelijk eens over je verlies te kunnen doen, werkt vaak al heel bevrijdend. Vooral omdat ik naar je luister, samenvat, vragen stel, zonder doelloze oplossingen aan te dragen. Ik ben niet bang voor jouw tranen, jouw verdriet.
- Alle vragen over je rouw en je verlies mag je stellen. Misschien heb ik een antwoord, misschien ook niet. Maar ook hier geldt, de vragen hardop mogen stellen werkt ook heel bevrijdend. Want je neemt je gevoel serieus en geeft het de toestemming om er te mogen zijn.
- Gefaseerd en veilig gaan we samen door jouw diepe pijn. Samen verkennen we deze gevoelens en gedachten, gaan we ze herkennen, erkennen en durven toelaten. Ik blijf bij je.
- Je (h)erkenning bieden, ik heb tenslotte ook zo diep gezeten en alle pijn gevoeld wat jij nu voelt.
- Je overzicht bieden in de chaos die je nu voelt. Helderheid en taal brengen aan je verhaal en gevoel. En als je de weg weer even kwijt bent, ben ik er om je weer terug op het pad te krijgen. Stap voor stap.
- Ik geef je alle kennis rondom jouw rouw die jij nodig hebt om begrip te hebben voor jouw rouw en de veiligheid en het vertrouwen hebt om dit aan te gaan.
Ik geloof echt dat dit pakket van vijf gesprekken je de tools en steun kan bieden die je nodig hebt om door je rouw te durven gaan. Het heeft mij tenslotte ook geholpen.
Wil je meer weten over dit aanbod of heb je interesse om deel te nemen? Klik dan op de onderstaande link om een vrijblijvend kennismakingsgesprek in te plannen:
https://www.biancakrolcoaching.be
https://www.biancakrolcoaching.be/contact
De eerste stap zet jij, samen tackelen we de rest!
Liefs Bianca
#Rouwverwerking #VerliesEnVerdriet #Rouwondersteuning #TroostEnSteun #DierbareVerlies #EmotiesToelaten #HerstelNaVerlies #ToekomstNaVerlies #Rouwproces #HulpBijVerlies #GesprekInplannen #EbookDownloaden #PijnEnVerdriet #Gemis #HerinneringenKoesteren #LevenMetVerlies #RouwIsLiefde #ZelfzorgBijRouw #Overleden #NieuweToekomst
