Soms voelt het moeilijker om anderen te vertellen dat ik weduwe ben, dan dat het is om daadwerkelijk weduwe te zijn.

Leven als weduwe

Nee, het is zeker niet makkelijk om afscheid te moeten nemen van je geliefde waar je zeventien jaar mee samen bent geweest. Het is zelfs heel moeilijk om de liefde van je leven zieker en zieker te zien worden. Te weten dat hij zijn dochters niet volwassen gaat zien worden. En te voelen dat het hem pijn doet steeds meer van het leven uit handen te moeten geven. En dat leven uiteindelijk te moeten gaan loslaten.

‘Soms voelt het moeilijker om anderen te vertellen dat ik weduwe ben, dan dat het is om daadwerkelijk weduwe te zijn’

Het is absoluut lastig om vervolgens alles in je eentje te moeten doen en alle ballen van school, werk, clubjes en het huishouden in de lucht te houden. Dan heb ik het nog niet eens over de opvoeding, het zorgen voor je eigen verdriet en dat van de kinderen. Of over het missen van je partner in lastige opvoeddilemma’s, die warme knuffel als je het koud hebt, de mannelijke hand en zijn technische kennen en kunnen, de kleine dingetjes die zo vanzelfsprekend tussen ons waren, die ineens keihard opvallen nu dat ze er niet meer zijn.

Ingewikkeld gespreksonderwerp

Nee, wat het vertellen over Paul zo moeilijk maakt, is dat ik al jaren als weduwe door het leven ga. Terwijl mijn gesprekspartner nu pas voor het eerst hoort waar ik al tijdenlang dagelijks mee worstel. Het brengt een hoop teweeg bij iemand, zeker als ze dezelfde leeftijd als ik hebben. Dat gaat hen niet in koude kleren zitten. Meestal zit ik dan voor de rest van de dag in hun gedachten. Omdat ze zich realiseren dat dit ook hun jonge gezinnetje kan treffen.

‘Het brengt een hoop teweeg, omdat ze zich realiseren dat dit ook hun gezinnetje kan treffen’

Dat ik weduwe ben, vertel ik daarom meestal pas als het ter sprake komt. Niet omdat ik het zelf moeilijk onderwerp vind, maar omdat het eerder niets toevoegt aan het gesprek. Beetje raar om er zomaar doorheen te roepen dat mijn man dood is, terwijl het over de kleur van broodtrommels gaat. Alhoewel, eigenlijk zijn er zoveel gespreksonderwerpen die me doen denken aan Paul. Zelfs de kleur van een broodtrommel.

Stemming bederven

Soms moet ik het wel vertellen, omdat er verwarring in het gesprek ontstaat. Dan ben ik er weer eens klakkeloos vanuit gegaan dat iedereen om mij heen op de hoogte is van mijn situatie. Maar natuurlijk staat weduwe niet op mijn voorhoofd geschreven. Zo heb ik dus al op verschillende feestjes en pauzes op mijn werk mijn gezelschap in een lastig parket gebracht. Lukte het me toch om de stemming te bederven. Want zij voelen zich er wél ongemakkelijk bij en praten nog niet zo vrij over dit onderwerp als ik.

En toch, dit is wie ik ben, het hoort bij mij, Paul hoort bij mij, en daar zal ik nooit over zwijgen.