20 november 2022
Kreeg ik in mijn inbox…
Maar dat is absoluut niet hetgeen wat ik dacht.
Ik dacht vooral: “
“
“Ooooh wat was hij toch knap!
Waarom zag ik dat niet altijd?
Dit moeten de meiden zien!
Poeh, wat waren we nog jong 
“
Blijkt dit 22,5 jaar geleden te zijn.
“Wat lief dat iemand mij dit stuurt,
dat iemand de moeite neemt om mij dit door te sturen.”
Dat iemand tegelijkertijd rekening houdt met mijn gevoelens. Niet wetend of dat bij het juiste eind is
en dan de foto toch stuurt.”
Dankjewel Bart Ploemen
Dat je je niet liet tegenhouden door je eigen aannames, maar i.p.v. me te laten schrikken, zoals je misschien dacht, me een hele mooie avond bezorgde.
En laat dat meteen een tip zijn voor anderen:
Mensen die iemand verliezen die hen dierbaar is, willen juist dat hun geliefde nog herinnerd wordt, gemist wordt, genoemd wordt, besproken wordt, niet vergeten wordt.
Laat je dus niet tegenhouden door je eigen aannames, of je de ander dan niet juist nog meer verdriet doet, herinneringen ophaalt waar hij juist liever niet aan wilde denken nu, iets oprakelt of een oude wond open haalt, laat huilen, etc…
Laat hoe de ander reageert bij de ander.
Maar noem zijn/haar naam.
Zolang we dat blijven doen, blijven ze bestaan.
Geven we betekenis aan hun bestaan. Want dat verdienen ze.
Dat verdienen wij!
Dat verdien jij!
Vind je dit als ouder lastig, om tijdens je verdriet met je kindjes over hun papa of mama te praten, tijdens hun verdriet?
Of je kindjes willen het nu niet?
Stuur me een pb of zie mijn link in bio. Dan plannen we vrijblijvend een afspraak en help ik je meteen op weg.
Want jij, jouw kindjes en jouw overleden partner verdienen het om zijn/haar bestaan in leven te houden. Met alle emoties die daarbij horen.
Daarvoor heeft hij/zij in zijn/haar leven veel te veel voor jullie, voor betekend.
Stuur me een pb en ik help je hier woorden aan te geven.
Ik help je dit bespreekbaar te maken.
Ik help je deze herinneringen te koesteren.
Liefs Bianca
