Gisteren ging ik naar een Tupperware party. Dat is een demonstratie van kook- en keukenspullen, georganiseerd bij iemand thuis. Na afloop kun je die spullen dan kopen. Deze producten staan er om bekend dat ze van goede kwaliteit zijn en een leven lang meegaan.

Dus als het goed is, heb ik nu drie yoghurtbakjes waar ik de rest van mijn leven yoghurt uit kan eten. En mijn toekomstige kleinkinderen waarschijnlijk ook.

Een leven lang

Een leven lang. De term raakt me, want wat is levenslang? Is dat honderd jaar, tachtig, of zoals Paul maar vijfendertig jaar?

Het is nogal een relatief begrip, vind ik. Je kunt het zien als: een heel leven voor je, zolang je leeft, je hele leven, of gewoon voor altijd. Het kan ook voelen als een straf. Het is niet voor niks dat het vonnis ‘levenslang’ bij zware delicten wordt uitgesproken.

Toekomst

Paul had niet levenslang, althans niet zo lang als wij wilden dat zijn leven zou duren. Maar hij moest wel sinds zijn diagnose hersentumor, levenslang leven, met het feit dat hij zijn dochters niet zou zien opgroeien.

Zijn verdere leven moest Paul omgaan met fysieke beperkingen. Wetende dat die beperkingen steeds groter worden en hem uiteindelijk beroven van zijn zelfstandigheid, en toekomst die hij met zijn gezin voor ogen had. Paul moest een ander leven leven dan hij had verwacht.

Ook wij hebben levenslang. Wij moeten Paul voor altijd missen. Mijn dochters kenden bijna alleen een zieke papa en moeten de rest van hun leven door zonder hun papa. Dat is pas lang!

Een band opbouwen

En toch… Door Pauls ziekte, was hij wel een papa die altijd thuis was. Hij kon daardoor een band met ze opbouwen die ze voor de rest van hun leven voelen.

Ik zal Paul levenslang terugzien in mijn meiden. In hoe hij was en hoe hij deed, in hoe zeer ze op hem lijken. Die bijdehante humor, het gek doen en het muzikale hebben ze niet van een vreemde. Tegelijkertijd hebben ze ook zijn serieuze kant, het gedrevene, het perfectionistische, het gevoelige. Of hebben ze dat toch van mij?

De opdracht

We maken wat van de rest van dit leven. Net zoals Paul dat deed in zijn veel te korte bestaan. Want ondanks zijn beperkingen, haalde hij er alles uit wat er inzat. Dankzij hem, voegden we nog vele mooie momenten aan ons levensverhaal toe.

Dus ook wij mogen genieten van het leven dat ons nog rest. Dat doet niks af aan het gemis en onze enorme liefde voor hem. Juist door die hoeveelheid liefde houden wij ons aan de opdracht die hij ons nog meegaf: Leef, lach en geniet.

Geen straf

We nemen hem gewoon mee in ons nieuwe leven. Hij komt al acht jaar nog iedere dag ter sprake, dus dat gebeurt vast ook de rest van onze tijd.

Levenslang is geen straf als je nog je hele leven van iemand mag houden.