“Mama, als je alles van tevoren had geweten, als je wist dat papa ziek werd en dood ging, was je dan nog steeds met papa getrouwd? Had je dan nog steeds kinderen gekregen?”

BAM, daar sta ik weer met mijn mond vol tanden. Want natuurlijk vraagt ze dit nog even lukraak voordat ik haar instop. Ik krijg geen tijd om me op deze spontane en eerlijke vraag voor te bereiden.

Opgroeien zonder ouder

Meteen dwalen mijn gedachten af op zoek naar een antwoord: zou ik dan wel aan kinderen begonnen zijn? Ik had ze namelijk zó graag hun hele leven hun lieve, trotse, beschermende, grappige, eerlijke, opvoedende, sterke, heldhaftige papa gegund.

‘Als het kon, zou ik ze dit intense verdriet bespaard hebben’

Als ik het had gekund, zou ik ze dit intense verdriet en gemis bespaard hebben. Geen enkel kind zou definitief afscheid moeten nemen van zijn/haar papa/mama. Ieder hoort op te groeien in een veilige thuissituatie met liefdevolle en gezonde ouder(s).

Leven zonder kinderen

Dus, welke keuze zou ik dan gemaakt hebben, als ik alles van tevoren zou weten? Ik kan mijn zevenjarige toch niet vertellen dat ik dan niet aan kinderen begonnen was! Dat ze er dan hoogstwaarschijnlijk niet geweest zou zijn. Ook al was dat een keuze geweest om hen te beschermen.

Ik moet er niet aan denken dat ik dan niet hun mama zou zijn. Ik kan me een leven zonder deze twee meiden niet voorstellen. Ik kan ze helemaal niet missen.

Rationeel

Of zouden we ondanks alles, toch onze liefde bezegeld hebben met een baby? Zodat Paul verder zou leven in hen? Zou dat niet enorm egoïstisch zijn?

‘Ik ben blij dat ik het niet van tevoren wist’

Ik weet het echt niet. Zeker omdat ik dit nu puur hypothetisch en rationeel bekijk. Kun je zo’n beslissing überhaupt wel met je verstand nemen? Mijn gedachten gaan duidelijk met me op de loop.

Dankbaarheid

Gelukkig hoef ik die keuze niet te maken en ben ik heel blij dat ik dit van tevoren allemaal niet wist. Ik ben juist heel dankbaar dat Paul wél in mijn leven kwam. Want mede door hem ben ik ontpopt tot de vrouw die ik nu ben. Dankzij Paul ben ik uit mijn schulp gekropen. Durf ik adremme antwoorden te geven. Durf ik voor mezelf op te komen en mijn podium te pakken. Weet ik dat ik geliefd en de moeite waard ben.

Hij gaf me het grootste geschenk, waarvan ik de mama kan en mag zijn, die ik wil zijn. En vervolgens gaf Paul me het vertrouwen dat ik het in mijn eentje ook wel red.

Waarom?

Dus ja, ik mis hem en we hadden hem graag nog wat langer bij ons gehad. Ik kan me blijven afvragen: waarom hij, waarom wij, waarom is hij maar zo kort bij ons gebleven?

‘Paul gaf me het grootste geschenk, dat ik mama mag zijn’

Maar ik kan me ook afvragen: waarom zou juist híj in mijn leven gekomen zijn? Waarschijnlijk omdat hij ons zoveel moois te bieden en te brengen had.

En dat is ook wat ik tegen mijn zevenjarige dochter zeg.