We wilden nog één keer samen op vakantie, nog één keer als gezin van vier herinneringen maken. De zomervakantie staat voor de deur en zoals altijd doet me dat herinneren aan de afschuwelijkste en tegelijkertijd mooiste vakantie van mijn leven: onze laatste vakantie als compleet gezin.

Terug naar toen. Van de neurochirurg mogen we gaan, mits we dit tussen twee controleafspraken in doen. Én, naar een land waar we de taal spreken, want ook in het buitenland kan Paul vallen, zoals thuis steeds vaker gebeurt.

Griekenland

Het wordt een all-inclusive hotel in Griekenland. Niet dat ik vloeiend Grieks spreek, maar indien nodig, lukt het met Engels vast ook.

“Wat ben ik voor een papa, als ik niet met mijn kinderen kan zwemmen?”

We krijgen een kamer die pal aan het zwembad ligt, vanwaar we de meiden zien zwemmen.

Iets waar Paul van geniet, maar ook heel boos van wordt; “Wat ben ik voor een papa, als ik niet met mijn kinderen kan zwemmen?” Toch zijn het díe herinneringen, waar Paul als trotse papa op zijn rollator naast het zwembad zit, die nu voor een glimlach zorgen.

Foute boel

Aan de achterzijde van de hotelkamer ligt het restaurant op vijftig meter afstand. De perfecte ligging voor iemand die zo slecht ter been is. Maar in de loop van de vakantie waren die paar meter, zelfs met mijn ondersteuning, niet meer haalbaar.

Paul gaat zo hard achteruit, dat hij amper nog aanspreekbaar is en zijn bed niet meer uitkomt.

Wanneer ik zie dat hij zich ook nog beplast heeft, weet ik meteen: dit is foute boel.

Huilend bedenk ik me dat ik naar huis wil! Maar een dokter moet eerst verklaren dat Paul in staat is om te vliegen. Dus neemt een ambulance Paul mee naar het streekziekenhuis. En dat tussen alle mensen met hun vakantiepret.

Extra knuffeltijd

In het streekziekenhuis krijg ik van de dokter op mijn kop dat ik überhaupt met iemand in zo’n toestand op vakantie ga. Ze kan onmogelijk toestemming geven om naar huis te vliegen:

Paul reageert nergens op, hij ligt in coma. Hier kunnen ze hem niet verder helpen. Daarom wordt Paul met een privévlucht overgevlogen naar Athene.

‘Nog één week extra knuffeltijd voor de meiden’

Een paar uur later vliegen de meiden en ik daar ook heen. In het ziekenhuis werken de artsen keihard om Paul bij bewustzijn te krijgen.

Als een leeuw vecht ik om de meiden bij hun papa te laten. Waarschijnlijk zijn dit de laatste momentjes met papa. We vliegen samen naar huis. En daar blaast Paul drie dagen later, tussen ons drie, zijn laatste adem uit.

We kregen nog één week extra samen, nog één week extra knuffeltijd voor de meiden. Wat het de mooiste vakantie van mijn leven maakt.