Veertien jaar geleden stapten we in de heftigste achtbaan van ons leven. We waren ons er toen alleen niet van bewust dat we nooit meer uit dat karretje zouden stappen. Want we gaan nog steeds af en toe over de kop.

Nieuw leven

Hartje zomer 2010 verwelkomden we onze jongste dochter Yune. Ons geluk kon niet op, ons jonge gezinnetje was gezond en compleet.

Een nieuw leven, de wereld aan haar voeten, de toekomst een nog onbeschreven blad. Zich nog niet bewust van goed of fout, eerlijk of oneerlijk.

Tijd van afscheid

Hoe wreed voelt het dan, als die onbezorgde situatie vier maanden later compleet is omgeslagen. In november hoort Paul dat zijn vage klachten wijzen op een hersentumor. Ineens was de toekomst van mijn dochter niet langer onbeschreven en leerde ze snel dat het leven oneerlijk is. Want dat we binnen afzienbare tijd afscheid van Paul moesten nemen, dat was zeker.

Grote veranderingen

En nu staan mijn dochters en ik opnieuw voor een grote verandering.

Na zes jaar middelbare school staat het afstuderen van onze oudste voor de deur. Ik ga met grote belangstelling samen met haar naar de ouderavond, waar we voorlichting krijgen over het hoger onderwijs. Aandachtig bekijk ik het publiek; de zaal is gevuld met veel jongeren én hun beide ouders. Er gaat een steek van verdriet en jaloezie door mij heen. Wat had ik dit proces ook graag samen met haar papa doorlopen.

‘Wat had ik dit proces graag samen met haar papa doorlopen’

Eenzaam

Ondanks dat ik met Rich – mijn nieuwe partner – goed kan praten, maak ik de grote beslissingen over mijn meiden zelf. Die verantwoordelijkheid draag ik alleen. Rich daarentegen neemt alle beslissingen nog steeds samen met de moeder van zijn kinderen. Dat voelt wel eens eenzaam en oneerlijk.

Als Nynthe in juni haar diploma krijgt, is haar papa daar niet bij. Al staat daar natuurlijk wel een trotse stiefvader.

Keuzes, keuzes, keuzes

Mijn gedachten gaan verder. Wat gaat mijn dochter na de middelbare school doen? In ieder geval gaat ze niet haar papa achterna, die in de natuurkunde zat, ook al is ze er nog zo goed in. Alle opties liggen open, er is ook zoveel keuze. Geen papa die haar hierin kan ondersteunen. Maar wel een mama en stiefvader die voor haar klaarstaan.

‘Misschien moet ik op kamers!’

In gesprek met Nynthe vallen dan plotseling de meest angstaanjagende, toch onvermijdelijke woorden: ‘Misschien moet ik op kamers!’

Help, denk ik, ben ik hier wel klaar voor? Ze is pas zestien! Is zíj er wel klaar voor? Ze is er verantwoordelijk genoeg voor, maar is ze er ook klaar voor?

Blijf nog even

“Oh lieve, kleine meid, blijf nog even, heel lang, bij mama. Ik kan je nu nog niet missen. We moeten nog veel meer herinneringen toevoegen aan jouw kindertijd. We moeten onze moeder-dochterband nóg meer verstevigen, zodat als je later op jezelf woont, je me iedere dag wilt bellen. We moeten nog beste vriendinnen worden. We moeten nog…”

Weer een stukje afscheid. Mijn maag krimpt ineen bij de gedachte.

‘Mijn maag krimpt ineen bij de gedachte aan nóg een afscheid’

Al is het nu precies zoals het hoort te gaan.

Toekomst achterna

Ik zal mijn dochter dan ook nooit tegenhouden in haar ontwikkeling, omdat iets te snel voelt voor mij.

“Oh lieve, grote meid, ga je toekomst achterna!”