Het geluid van Messenger plopt uit mijn telefoon. “Ik hoop dat je niet te zeer schrikt van oude foto’s van Paul,” staat er. Ik aarzel geen moment en open het bericht. Want dit geeft me de kans om weer even dicht bij Paul te zijn.

Knappe jongen

Nieuwsgierig naar welke foto het is en van welk moment open ik de afbeelding. Ik zie de knappe jongen waar ik verliefd op werd. Mijn vriend, die lachend en recht in de camera kijkt. Wauw, mijn hart maakt een sprongetje.

Dit moet ik de meiden laten zien! Ze beamen dat hij inderdaad wel knap is. Ze vinden het nu veel minder erg dat ze op hem lijken. Niet dat hun papa zoals zij hem kennen geen mooie man is. Maar gekeken vanuit kinderogen, was papa oud en kaal.

Lang geleden

Het is een foto van dik 23 jaar geleden. Genomen op een reünie van de tafeltennisclub waar ik bij was. Deze foto ken ik nog niet, dat maakt het extra bijzonder. Paul en ik zijn daar net geen twee jaar samen. Poeh, wat waren we nog jong; 20 en 19.

Dankbaar

Ik ben degene die het bericht stuurde zo dankbaar dat hij de moeite neemt om mij deze foto te sturen, en ondertussen rekening houdt met mijn eventuele gevoelens. Niet wetend of hij het bij het juiste eind heeft, laat hij zich niet tegenhouden door zijn eigen aannames. Want in plaats van me te laten schrikken, bezorgt hij me een hele mooie avond.

De tranen van het lachen lopen bijvoorbeeld ook over mijn wangen als Pauls vrienden weer vertellen over die keer dat Paul na het stappen met de verkeerde (dames)jas thuiskwam. Juist deze verhalen, houden hem levend. Ze maken hem mens, bijzonder, echt en compleet. En dat complete beeld van hun papa verdienen de meiden én Paul.

Herinneren

Het is dus niet zo dat je mij er aan herinnert dat Paul dood is, door over hem te praten. Je maakt me niet opnieuw verdrietig als je een foto van hem doorstuurt. En het is zeker niet zo dat ik Paul weer mis als je er naar vraagt.

Hoe kan ik vergeten dat hij dood is? Daar word ik iedere dag mee geconfronteerd. Als ik alleen al kijk naar de meiden, die per dag meer op hem gaan lijken. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, dat ik hem niet mis. Dat zit opgeslagen in elke vezel van mijn lijf en is 24/7 voelbaar. Ook als niemand over hem praat.