Overal hangt de geur van specerijen en koekkruiden. De tuinen zijn versierd met lichtjes. De laatste maand van het jaar is overduidelijk aangebroken. Ik hou van het knusse decembergevoel, maar de geuren en geluiden doen me ook denken aan dertien jaar geleden, toen Paul tijdens de Sinterklaasperiode te horen kreeg dat hij een hersentumor had.

Voorbereiden op operatie

Ik ben dan net bevallen van onze jongste dochter. Onze oudste dochter is twee jaar oud. Mijn hoofd staat totaal niet naar het zingen van vrolijke sinterklaasliedjes en het vullen van schoentjes. Omdat ik alle feestelijkheden er niet bij kan hebben nu Paul zo ziek is, heb ik pakjesavond eerder gevierd om ervan af te zijn.

Het filmpje dat ik hiervan maak, bekijkt Paul in het ziekenhuis, waar hij zich voorbereidt op de operatie. De hersentumor moet er zo snel mogelijk uit.

Gigantisch contrast

Hoe anders was ons leven een week geleden, toen we als gezin heerlijk onbezonnen waren. Onbezorgd genoot ik van mijn zwangerschapsverlof en van de baby.

Het contrast kan niet groter. Ik stop onze meiden nu alleen in op deze niet-meer-zo-heerlijke-avondjes en ik lig alleen in ons grote bed. Een paar kilometer verderop vecht Paul voor zijn leven.

Alles voelen

De meiden en ik gaan vaak naar Paul toe. Ik gun onze kinderen zo veel mogelijk momenten met hun papa, zelfs als dit een hele zieke papa is. Doordat ze zo jong zijn, begrijpen ze niet wat er gaande is, maar ze voelen alles wel.

De dag van de operatie is slopend. Er lijkt geen einde aan te komen. Maar na het verlossende telefoontje van Pauls arts heb ik het kerstgevoel tóch te pakken! De arts vertelt dat de goedaardige tumor helemaal is verwijderd. Natuurlijk zetten wij de kerstboom op dit jaar! Voor kerst krijgen wij een nieuw leven! Paul wordt beter!

Herinneringen delen

We weten dan nog niet dat we na nieuwjaarsdag alsnog een heel andere uitslag krijgen.

Het maakt dat de feestmaand mij altijd een dubbel gevoel geeft, en mijn meiden ook. Mijn jongste dochter heeft steevast buikpijn in deze tijd van het jaar, terwijl ze ontzettend uitkijkt naar kerst.

‘In december laat haar lijf mijn dochter voelen dat ze haar papa heel erg mist’

In voorgaande jaren dacht ik dat ze misschien last had van griep, koorts of schoolziek was. Inmiddels weet ik dat haar lijf haar in december weer even laat voelen dat ze papa nog steeds heel erg mist.

Uitkijken naar kerst

Ik vind het niet vreemd dat haar lijf haar juist in deze periode, met al zijn geuren, smaken en geluiden, laat refereren aan toen door haar alle emoties opnieuw te laten voelen. Als baby kón ze immers niet anders.

Doordat het ons nu lukt om er woorden aan te geven, mag het gevoel er zijn. Verdriet en herinneringen worden gedeeld. Mijn dochters buikpijn maakt plaats voor een gevoel van gemis. En met dat er ruimte ontstaat, realiseren we ons: we mogen uitkijken naar kerst.