Paul ligt boven op bed, te rusten. De geplande fotoshoot aan huis laten we toch doorgaan. We willen graag mooie foto’s van onze meiden Yune en Nynthe, die dan nog piepjong zijn. Nynthe is twee en Yune tien weken oud.

Kinderniveau

Al zijn de meisjes erg jong, ze weten dat papa ziek is. Op hun niveau probeer ik duidelijk te maken wat er met hem aan de hand is. Doordat Paul en ik praten over zijn ziekzijn kunnen de meiden dit ook. Het is voor hen normaal om woorden te geven aan de situatie.

Als de fotograaf binnenkomt voor de fotoshoot vraagt ze of hun papa aan het werk is. Nynthe antwoordt in haar Limburgse dialect dat papa boven in bed ligt omdat hij ziek is. “Heeft papa griep?”, informeert de fotograaf. “Nee, papa heeft een bolletje in zijn hoofd,” antwoordt Nynthe.

Ongemakkelijk? Niet voor de meiden. Wel voor mij. Het nieuws is nog vers. Ik schrik als ik het Nynthe hoor zeggen.

Rouw bij kinderen

De meiden betrekken bij Pauls ziekteproces is een bewuste keuze. Het gaat me makkelijk af. Ik ben lerares op een basisschool geweest en ik vertrouw op mijn ervaring en kennis om gevoelige onderwerpen op een begrijpelijke manier uit te leggen. Mijn eindwerkstuk ging zelfs over rouw en verlies bij kinderen. Het is een vreemd idee dat ik al die inzichten nu zelf toepas.

Vijf jaar later, als hun papa sterft, zijn onze meiden nog steeds ieniemienie. Dankzij de enorme liefde die ik voor ze voel, lukt het me om de ouder te zijn die ze verdienen. Structuur houdt me op de been. Iedere dag sluiten we af met een herinnering aan papa. Tijdens dit moment is er ruimte voor hun verdriet, maar ook voor dat van mij.

Zorgen om puberteit

In die periode waarin het me lukt om ons gezin draaiende te houden, vraag ik me vaak af: wat als de meiden pubers zijn? Met kinderen in de basisschoolleeftijd heb ik ervaring, maar met pubers niet.

Zal onze band dan nog steeds zo sterk zijn? Zijn we dan nog steeds een drie-eenheid en de meiden zussen-besties? Nu gaat het onder omstandigheden goed met ons, maar zal dit ook zo zijn tijdens hun puberteit?

Krijgen ze dan last van het verlies van hun vader? En zo ja, hoe uit zich dat? In rebellerend gedrag, met foute vrienden? Enorme discussies en brutale antwoorden? Drugsgebruik om de pijn van het gemis niet te hoeven voelen? Of door stil en teruggetrokken te zijn?

Meegroeien met je kind

Iedere puber wil erbij horen. Mijn gedachten gaan met me op de loop en ik ben bang dat onze meiden later buiten de boot vallen omdat ze de enige zijn die geen vader hebben.

Inmiddels is de periode waar ik zo tegen opkeek, aangebroken. Mijn dochters zijn tieners en ik weet: als ouder groei je met je kind mee. Kinderen zijn niet ineens puber en ouders zijn niet ineens ouder van een puber. Het gaat geleidelijk en het gaat goed.

Ik sta voor dezelfde uitdagingen als andere puberouders, zoals discussiëren over huiswerk, op stap mogen, schermgebruik en de vaatwasser uitruimen.

En net zoals andere ouders mag ik vertrouwen op de jarenlange investering in de relatie met mijn dochters.

Goed gelukt

De puberteit is voor de meeste jongeren een pittige fase, maar dat betekent niet automatisch dat jongeren die een ouder missen meer problemen hebben. Mijn meiden redden zich prima. Yune bevestigde dit. Ze zei: “Het is je toch goed gelukt.” En dat geeft mij een supertrots gevoel.