Bianca is een vrouw wiens leven is gekenmerkt door verlies, maar die desondanks een inspirerend voorbeeld van veerkracht en hoop biedt. Ze deelt ons haar verhaal, van een gewelddadige jeugd en het vinden van haar ultieme liefde tot het opbouwen van een gezin en het verliezen ervan. Ze biedt inzichten in hoe ze haar verleden heeft leren accepteren en een nieuw leven heeft weten op te bouwen.
Op haar zeventiende besluit ze dat het genoeg is. Ze wilde haar verleden niet langer haar toekomst laten bepalen en besluit aan zichzelf te werken. “ Mijn verliezen moesten een plek krijgen in mijn leven en dus zocht ik hulp om te leren omgaan met gevoelens als schuld en lichamelijke reacties. Dit bracht me bevrijding en hielp me een nieuw leven op te bouwen.” Terwijl ze leerde omgaan met haar emoties en haar lichaam, voelde Bianca zich bevrijd van de ketens van haar verleden. Ze gaf haar verliezen een plek in haar leven en werkte hard om een nieuw, beter leven voor zichzelf op te bouwen. “Ik wilde niet langer terugkijken met spijt en de gedachte “had ik maar…”.” Bianca’s moed en doorzettingsvermogen hielpen haar om de pijn en het verlies uit haar verleden te overwinnen. Hoewel ze veel had meegemaakt, wist ze stap voor stap een nieuw leven op te bouwen waarin ze haar eigen weg kon gaan bewandelen, vrij van de schaduwen die haar ooit hadden achtervolgd.
“Paul had al een tijd last van vage klachten. Hij had hoofdpijn, was overprikkeld en erg gestrest. Ik maakte me daar weinig zorgen over, want ik herkende de klachten van twee jaar eerder. Toen onze oudste dochter net geboren was en we ook nog niet doorsliepen, was Paul in afwachting van een nieuwe baan. Ook toen had hij hoofdpijn, was hij prikkelbaar en gespannen.” De klachten waren dus erg herkenbaar voor Bianca. “ Ik ging ervan uit dat het nu hetzelfde was als toen en het wel goed zou komen zodra hij ook nu weer zijn nieuwe contract zou ontvangen.” Wel blijkt er een verschil te zijn met twee jaar eerder. Paul heeft dit keer ook nog last van dubbelzicht. “Loyaal als hij was naar zijn werkgever, ging hij toch iedere dag naar zijn werk. Maar Paul zijn contract werd niet verlengd. “We maakten een afspraak bij de huisarts om een burn-out vast te laten stellen, om zich vervolgens te mogen ziekmelden bij zijn werkgever. Maar de huisarts vertrouwde het niet, met name door het dubbelzien. Hij stuurde ons direct door naar de neuroloog, waar we een dag later al terecht konden. Achteraf gezien best vreemd, want je kunt niet zomaar binnen een dag bij een specialist terecht, behalve als er noodzaak toe is. Maar wij gingen er onbezonnen en naïef in. “Dan ben je nagekeken en is tenminste het één en ander uitgesloten.” Paul en Bianca, hebben geen idee van wat er speelt en denken tot dan nog steeds dat er niets aan de hand is. “Zelfs toen de neuroloog zei: “Ik wil je even in de scan hebben, loop maar door en kom maar terug als je klaar bent,” bleven we kalm.“ Maar die innerlijke rust vergaat ze snel. “Een kwartier na de scan, laat de neuroloog ons weten dat het niet goed zit.” Paul blijkt een tumor in zijn rechterhersenhelft te hebben en die moet er zo snel mogelijk uit. “Ze wilde hem gelijk in het ziekenhuis houden. Ik weet nog dat ik 100.000 emoties voelde en 1.000 gedachten in mijn hoofd om voorrang vroegen. Tegelijkertijd was ik sprakeloos en kon ik geen woord uitbrengen. Ook Paul zuchtte alleen maar.” Razendsnel moest er van alles worden geregeld. “ Ik had onze jongste bij me, omdat ik haar nog borstvoeding gaf. De oudste was bij opa en oma, in de veronderstelling dat we bij de oogarts waren, om te horen waarom papa ondanks zijn nieuwe bril, toch slecht bleef zien.” In overleg met de neuroloog besluiten ze om de opname niet die dag maar de dag erna te starten. Eenmaal thuis aangekomen bellen ze zijn ouders en vrienden met het slechte nieuws. ” Ik weet nog goed dat ik ze met met trillende stem belde, ik wist immers wat dit slechte nieuws voor impact zou hebben. Het was immers ook hun zoon, broer en vriend. Ook lichtte ik meteen ons oudste dochtertje (die toen 2 jaar was) in. En eigenlijk ging dat nog het meest vanzelf. Vanuit een tweede natuur betrok ik haar met zorgvuldig gekozen woorden, aangepast aan haar niveau, overal bij, gedurende het hele ziekteproces, elke nieuwe fase opnieuw. Alsof al mijn verlieservaringen uit het verleden ervoor zorgden dat ik wist hoe ik het níet wilde aanpakken met mijn meiden. Maar tegelijkertijd, door al mijn kennis uit opleidingen en ervaringen uit het onderwijs, wist ik hoe ik het aan móest pakken met mijn kinderen. Ik had zelfs een eindwerkstuk geschreven rondom ‘Rouw en Verlies bij kinderen’, niet wetende dat ik dit ooit bij mijn eigen kinderen zou moeten gaan toepassen. Al is iets weten als professional heel wat anders dan het doen als moeder. Toch, door die twee te combineren en aangestuurd door mijn zeer ontwikkelde intuïtie, kon ik mijn gezin geven wat het nodig had: vanuit liefde en geborgenheid betrok ik in alle openheid iedereen overal eerlijk bij, zowel familie als vrienden, maar vooral juist de kinderen. Een dag ingevuld met structuur zorgde voor houvast, veiligheid en voorspelbaarheid. Al miste ik mijn oude leventje ontzettend! “
Als jonge ouders wil je je kinderen het liefst beschermen tegen oneerlijke situaties. Je wilt ze zo lang mogelijk kind, onbezonnen en onbevangen laten zijn. Toch bescherm je ze meer als je ze overal bij betrekt. Kinderen voelen van alles aan, ook als je ze niets zegt. Wat dan gebeurt, is dat ze hun eigen waarheid bedenken, omdat ze deze bladzijde van dit hoofdstuk toch ingevuld willen zien. Deze waarheid is vaak nog erger dan de werkelijkheid. En nog erger, ze kunnen deze gedachten met niemand delen; ze doen dit alleen, en dat is ontzettend eenzaam en beangstigend. Ze kunnen dit hoofdstuk nooit afsluiten omdat er een pagina ontbreekt. Door ze wel vanaf het begin overal bij te betrekken, zorg je voor veiligheid en geborgenheid. Je doet het sámen. Het rouwproces wordt meteen in gang gezet. Uiteindelijk kunnen ze zelfs dit hoofdstuk afsluiten, omdat er geen gaten zijn.
Betrek je vrienden en familie overal bij en vraag hulp. Ze willen weten hoe het met je gaat en willen je graag helpen; je bent ze niet tot last. Als jij hen op de hoogte houdt, weten zij waar ze aan toe zijn, of ze het onderwerp kunnen aansnijden en krijg jij de hulp die je nodig hebt. Maar ondertussen ben jij degene die bepaalt en sta jij in control.